Yurttaşlık hukuku çökeli hayli zaman oluyor. Nicedir, neo liberal dönemde, hibe ve sadaka ekonomisiyleyönetilen toplumun mensupları olarak durumu hazmetmekle meşgulüz.
Asgari ücret ne kadar olacak? (11.402,00 TL oldu.) Bayram ikramiyesi artacak mı? (Artmadı.) Maaşlar ne olacak? (En düşük maaş 22 bin lira.)Emekliler beklemede. Çalışanı, emeklisi hepsi de önüne koyulacak “bir kap para” bekliyor.
Devlet ile yurttaş arasındaki “toplum sözleşmesi” fiilen ortadan kalktığından beri efendilerin eline bakar hale gelen günümüz insanı, oylarıyla tepesine diktiği efendilere, “kuluna bir sadaka” der gibi bakıyor.
Hal böyle iken, insanlık onurunu dilinden düşürmeyenlerin, insanın bu onursuz durumunu umursadıkları söylenemez.
Bütün insanların onur ve haklar bakımından eşit olması gerekirken, Habil ile Kabil’den farkları yok ise, akıl ve vicdan yoksunluğunu düşünmek gerekir.
Yeryüzündeki her canlının barınma ve beslenme hakkı kendiliğinden vardır, icazet söz konusu bile olamaz. Ancak, efendilerimiz ve yönetici zümreleri, bu haklara çökerek insanlığı toplumsal alanda hizaya sokuyorlar. Barınmak ve beslenmek için el açıyoruz. “Çalıştırılmaya” razıydık, o da kısıtlandı.
İnsanın değeri nedir? İnsanlık onuru ayaklar altındayken bu soruyu sormak oldukça netameli. Netameli, çünkü insan piyasaya düştü düşeli değeri paraya tekabül etmiş durumda.
Efendilerimiz, biz sıradan insanlara, “Kaç paralık adam!” olduğumuzu her vesileyle hatırlatıyor. Bankalar, maaş bordroları, emekli sandığı, sendikalar, STÖvs. aracılığıyla durmadan sürdürülebilir ahmaklığımız güncelleniyor.
Acı gerçek; İnsan insan olalı bu denli aşağılanmadı.
Yeni bir çağın şafağında, efendiler ile köleler arasında çığırından çıkan ilişkiler isyan ateşiyle ısınıyor.Evet, isyan!... Ama efendiler az para verdiği için değil, parayla insanlığı hizaya sokmaya kalkıştıkları için.