Cumhuriyet’in kuruluşu, yeni rejimin inşası, devletin endüstri toplumuna göre örgütlenmesi; 1920’de başlayıp kırklı yıllara kadar süren dönemde gerçekleşti.
Ellili yıllardan itibaren olan biten ise, kuruluş felsefesinin ve iradesinin adım adım ortadan kaldırılmasının hikayesidir.
Yürüyen gerçek; Batıcı Cumhuriyet devrimi Anadolu’da tutmadı. Aydınlanma, ilerleme, modernite, laisite, evrensel hukuk gibi “gavur icadı” kavramlar, terimler, olgular, kamusal yaşam normları; devlet tarafından Anadolu insanının başına açılan tepeden inme işlerdi...
Anadolu halkı devlete tahammül ederek, devlet ise Anadolu insanını sistemde tutmak için cemaatleri kullanarak ömürler geçti.
Anadolu, Osmanlı’dan beri çok iyi bellediği “başının çaresine bakmak” konusundaki ustalığıyla gündelik hayatı bildiği gibi yaşadı. Ta ki seksenli yıllardan itibaren kimlik siyasetiyle ortalık karışmaya başlayana dek.
Hal böyle iken, kimse işin doğrusunu söylemiyor, durum yalanla geçiştiriliyor. Ve tarif edilemeyen sorun haliyle çözümsüz kalıyor. Çözümsüz sorunların girdabında yaşamayı böyle böyle öğrendik.
Başarılamayan entegrasyon ve uyumsuzluğun yarattığı yönetim zafiyeti, son 70 yılın özetidir. Bunu şöyle anlamak da mümkündür; Şark zihniyetinin geri dönüşü…
Tarih boyunca hep batıya doğru hareket eden Türkler, bu defa, cemaat toplumunun baskısıyla yönünü doğuya çevirdi. Ve Türkiye’de şark zihniyeti, Cumhuriyet devrimini sonlandırmak üzere son viraja giriyor.
Günümüzde, siyaset niyetine muhatap olduğumuz saçmalıklar, neo liberal aklın piyasaya düşürdüğü ucuz siyaseti fırsat bilen vasatların siyasete el koymasının sonucudur.
Ve artık biliyoruz ki şark kafasıyla hemhal değişime yol açan kimlik siyaseti, AKP ve CHP ile başarıya ulaştı.
Yolun sonuna geldik. Ya mucize gerçekleşecek, yeni toplumsal mutabakat çıkacak ortaya, ya da herkes yoluna gidecek.
Tükeniş, bir gerçek. Çöküş, bir ihtimal…