Yirmi yıl kadar önceydi, “tarihin sonu” veya “ideolojiler bitti” gibi son getirmeye meraklı post modern büyük iddiaların havalarda uçuştuğu yıllardı; trajedinin bittiğini, insan yaşamında bundan böyle trajedi olmayacağını öne süren bir metni okuduğumda, yeni bir şey söylemek için ille de saçmalamaya gerek yok, diye düşünmüştüm.
İnsanın varoluşunun başlı başına bir trajedi olduğunu düşünenlerdenim. Bu yüzden, postmodernist “trajedi bitti” savını anlamsız buluyorum.
Kusurlu bir yaratık olan ve hayatın sonlu olduğunu bilen insan için trajedinin bitmesi, yeryüzünde yaşamın sonu olmalı...
İnsan dışındaki bütün canlı varlıklarda kusursuzluk ve mükemmellik kendiliğinden var; yaşamlarını sürdürmek için gerekli her türlü donanıma ve olanağa ve bunları kullanma yetisine doğuştan sahipler.
İnsan ise yaşamını sürdürmek için; acıktığında beslenmeyi, üşüdüğünde ısınmayı, güvenliği için barınmayı öğrenmek zorunda; İnsanın hayata tutunmak için bilinç, zekâ ve iradeye ihtiyacı var. Doğmuş olmak, tek başına yeterli koşul olamıyor.
Dahası, insan, yeryüzünü tüketerek varlığını sürdüren biricik yaratık olmak gibi bir defoya sahip; Tabiatın işleyiş kurallarına müdahale ederek kendi yaşam koşullarını geliştiriyor.
Geliştirmesine geliştiriyor da, günü geldiğinde tabiat da dönüp bu hoyratlığın hesabını soruyor.
Dünyanın sahibi olmak için hayata hırsla saldıran insan, yeryüzünü cehenneme çevirdi. Ve cehennemin ortalık yerinde, cehenneme gitmekten korkuyor… Bu trajik ve paradoksal insanlık durumu karşısında, gökteki ve yerdeki bütün kurtarıcılar çaresizdir. Gerçek trajedi bu olmalı...
İnsanın yetersiz ve kusurlu bir yaratık olarak yeryüzünde tutunma serüveni ve dünyayı mülk edinme hırsı, trajedinin beslendiği en derin kaynak…
Yetersizlik bilinci, insan yaşamındaki trajedinin yaratıcı gücü…
Trajedi, her şeyin bitimli olduğunu bilen insanın hayata medyan okuyuşu...
İnsanlığın sanal bir dünyaya göç için geri saymaya başladığı bu binyılda, kusurlu yaratık insan, bu defa da görüntüler evrenine sığınacak; Ve yine birileri çıkıp, “trajedinin sonu” diyecek…
Hâlbuki insanın görüntüler evreninde anlattıkları, mitolojide anlattığı öyküsüne ne bir şey katar, ne de bir şey eksiltir.
Korkuları, sevinci, acıları, heyecanları, sevgisi, aşkı, ihaneti, acımasızlığı, merhameti ile insan, hep aynı insan. Trajedi bitmez!