“Suçluyu kazıyınız altından insan çıkar.” diyen ozanımız ne kadar haklıdır. 3500 yıllık yazılı tarihimizde, sadece 300 yıla yakını barış içinde geçmiştir. Gerisi savaş ve çatışma...
1789 Fransız anayasasının kapak yazısı bile “Bu anayasa insan derisiyle kaplıdır.” demektedir. Kirli tarihte ışığa kurşun sıkanları okumaktayız. Kendi direnme alanlarında rezillere karşı, dağın öteki yüzünden ses verenler küresel kirliliğin bütün alanlarına karşı haykırıyorlar. İnsan erezyonuna karşı direniyorlar, karanlıklara ışık tutan çırılçıplak sözlerle...
Sivrisinekler vızıldamaktan vazgeçmiyor, cehennem pınarlarının sularını akıtmaya çalışıyorlar. Düzenleriyle eninde sonunda egemenliklerini kuruyorlar. Dost ağaçlarında insanları çarmıha geriyorlar. Tarihi de kişiselleştiriyorlar.
Yeni anayasa yapımcılarının işi çok zor. Tekerlekle bacakların benzerliğini nasıl ayıracaklar?
Sevgili şair Veysel Gültaş, bir kitabında “Şiir Anayasaya aykırıdır.” diyor. Şairleri nasıl bu metne sığdıracaklar. “Yasalara göre yazılan şiir, şiir değildir.” diyor. Bunu ne yapacaklar? “Yazarlarla, gazetecilerle hukuk barışmalıdır.” diyor. Buna ne diyecekler. “Birbirini yücelten toplum” için ne yazacaklar? “Kalemimde onbin yıllık sevda” yı nasıl tanımlayacaklar? Ama “Ozanlar ölsün, sonra hiç kimse...” sözüne katılacaklar mı? Bilemiyorum.
Sonuç olarak; celladını kurtarıcı sayan korkaklar, toplumun yüz karasıdır. Oysa tehlikeler herkes için eşittir.