Kapitalist sistemde ortaya çıkan büyük bunalım sonucu yeryüzünü birbirine katan değişim ve dönüşüm dalgası bütün ezberleri bozuyor.
Uluslararası sistem, geçen yüzyılın sonunda dengeden çıktı ve bir daha dengeye giremedi. Yaşanan bu büyük bunalıma bakarak; kapitalizmin tarihsel sonu, dendi… Paradigma çökmesi, dendi… Sistemde kriz derinleşiyor, kamusal yaşam normları çalışmıyor, dendi… Sonucunda, bunalım derinleşerek hükmünü sürüyor.
Hal böyle iken, Türkiye’de siyasal yaşamın akışına bakılırsa, yeryüzünde olan bitenler siyasetçinin pek umurunda değil. Sanki dünyaya açılan pencerelerinde saç tarıyorlar.
Siyasette saçmalamak o kadar revaçta ki sonunda, Türkiye’de değişim ve dönüşümün neye benzeyeceğini söylemek, Falcı Nuriye’ye kalacak.
Doğulu zihniyetin zekâ yerine koyduğu şark kurnazlığı, Türkiye’nin yeni Dünya düzeninde alacağı yeri tartışmak ve bu konuda toplumsal mutabakat sağlamak yerine “al takke ver külah” siyaset ilişkileriyle gününü gün etmekte.
Ne iktidarından ne muhalefetinden hayır var. Halk biçare bir sağa bir sola seğirtiyor. Ne ki bütün çıkışlar siyaset tarafından tutulmuş.
Hal böyle olunca, siyasetin çözüm üretemediği koşullarda, şark kurnazlığı devreye giriyor. Görüntü ve gürültüyle durumu kurtarmaya çalışan şark kurnazı siyasetçi, söz israfını siyaset niyetine halka dayatıyor.
Siyasetçiler konuşuyor, yoksulluk büyüyor, açlık büyüyor, çaresizlik büyüyor… En temel insan hakkı olan barınma ve beslenme hakkı yok hükmünde.
Bu ahval ve şerait içinde, sistemde siyasetçiye biçilen rol, akla ve vicdana dayalı değil. Ne yazık ki kurnazlık, vasatlık ve aptallık, siyaset üzerinden toplumsal alana çöküyor, hepsi bu.
Evet, şark kurnazlığı çok revaçta. Böylece kurnaz ve aptallar köşeleri kolayca tutabiliyor. Karakter ve ahlak yoksunu kurnazları yönetmenin kolaylığını bilen muktedirler, bunu teşvik ediyor. Ve bu alamet kıyamete doğru yol alıyor.