Rus ordusu Ukrayna topraklarında… Savaş bitecek gibi değil.
Suriye ve Irak’ta savaş ve çatışma gündelik hayatın olağan durumu.
Azerbaycan-Ermenistan-İran hattında çatışma ve gerilim bitmiyor.
İstiklal Caddesi'nin orta yerinde bir kadının patlattığı bombayla o sırada oradan geçen insanların kimi öldü kimi yaralandı.
Bunlar hemen burnumuzun dibinde elan olanlardan bir kesit.
İnsanlık tarihi, uygarlık tarihi dediğimiz, öldürmenin karşı koyulamaz çekiciliğinin hikayesi gibi…
Yok edici bir tür… Tükene tükete yok olmaya hükümlü… Öldürmek pahasına tahakküm kurmak varoluşunun anlamı...
Birbirinin kanına susayan insanlık öyküsü en büyük trajedi...
Ve bu trajedinin son insan yeryüzünü terk etmedikçe biteceği yok.
Bu iyimser(!) yaklaşımın nedeni, “bilinen bütün zamanlarda insanın bilerek ve isteyerek öldürmekten asla vazgeçmediği” bilgisidir.
İki kere Dünya Savaşı çıkarmış bir tür…
Yeryüzüne sürülmüş lanetli bir türüz. Suç işlemeye teşneyiz. Kendimizi suç işlemekten alıkoyamadığımız için yasalar yapıyoruz. Kendi irademiz yetmiyor, bir de yüksek irade dikiyoruz tepemize. Ama o da yetmiyor.
Aç parantez suç, kapa parantez ceza… yaşam tam olarak o parantezin içinde seyrediyor.
Gel gör ki kıyıda köşede birbirini kıstırıp öldürmekle başlayan, meydanlarda on binlik, yüz binlik orduların öldürme şölenine kadar alıp başını giden öldürme tutkusu o paranteze sığmıyor.
Dünya nüfusunun bir milyarını aç ve dörtte üçünü yoksul bırakmak pahasına silahlanıyoruz. Ürettiğimiz silahlar gurur kaynağımız.
İnsan ve vicdan, bu iki kavramı yan yana getirecek insanlık değerlerinden söz etmek ne yazık ki mümkün değil.
Biliyoruz, farkındayız ve iyi insan olmak arzumuzu dile getiriyoruz; ama gereğini yerine getirecek yetkinlikte, erginlikte değiliz.
İnsanın tarif ettiği fakat ulaşamadığı “iyi insan” adeta bir ütopya…
Biliyoruz ki tanrıların gösterdiği yoldan iyi insana varmak mümkün olmadı. İnsan bunu istemedi. Sadece istiyormuş gibi yaptı.
Tanrıların ve kutsal kitapların arkasından dolanmanın bir yolunu bulan insan bildiğini okumaya devam etti.
Öldürmeyeceksin! Çalmayacaksın! Yalan söylemeyeceksin! Bunlar en temel tanrı buyruklarıdır. Ama kimin umurunda!
İnsanın hayata bakışı tüketerek yok eden ruh haliyle hemhaldir.
Ve insanın bu ruh halinden çıkmaya hiç niyeti yok.
Yeryüzünde huzursuz bir kıpırtıdır, insanın varoluşu.
Acı bilgi; Hal böyle iken, ancak son insan yeryüzünü terk ettiğinde Dünya huzur yüzü görecek.