Siyaset, çağı ıskalamış siyasal partilerin vesayetinden ve sığlıkla malul siyasetçilerin tasallutundan kurtulmadıkça, yeni çağın şafağında insanlığı bekleyen zor zamanlar için iyimser olmak imkânsız.
24 Ocak Kararları ve 12 Eylül darbesiyle önü açılan “neo liberal düzen-ılımlı İslam” iş birliği AKP ile zirve yaptı.
İkibinli yıllar boyunca, -iktidarda AKP, ana muhalefette CHP- kimlik siyasetine dayalı rejimin inşasını seyrettik. Evet, sadece seyrettik.
Sanayi devrimiyle açılan çağ kapanıyor, insanlık yeni bir çağın eşiğinde. Ve böyle bir zamanda, CHP’de sosyal demokratların söyleyecek sözü elan yok. Ya ezberlerinde kalanları ya siyasi anılarını dinliyoruz.
Yeni bir dil kurmanın ve her şeyi yeniden söylemenin zamanı şimdi değilse ne zaman?
Kapitalistlerin sanayi devrimi sonrasına dair ciddi kaygıları var. Benim bildiğim en az otuz yıldır bu meseleye kafa yoruyorlar. Post-modern dediler, Post-truth dediler, Sibernetik dediler… Dijitalizasyon dediler… Modern zamanlar sonrasına yöneldiler, yeni gerçekliği anlamaya çalıştılar, yeni sosyolojiyi konuşmaya başladılar.
İnsanlık yeni geleceğe nasıl hazırlanacak?
“Nasıl”ın yanıtı dijital devrim koşullarında ortaya çıkıyor. Ve en hazır sınıf olduğu görülen burjuvazinin öncülüğünde olacağı muhakkak.
Evet, başka siyaset mümkün. Hatta kaçınılmaz. Çünkü o başka siyaseti inşa edemezsek değişimin altında kalacağız.
Gelin görün ki siyasete egemen olan şark zihniyeti, Türkiye’nin tam da çıkış arayacağı zamanlarda umutlarımızı alıp gidiyor.