Hepsi bu aslında!

Arşivimi taradım.
En son ne zaman ‘sıkıntısız’ bir yazı yazmışım diye…
Şöyle çiçekten-böcekten bir şeyler ne bileyim bir başarı hikâyesi falan.
Televizyon yorumculuğu yaptığım yıllarda izleyiciden de hep aynı tepkiyi alırdım.
Gülmüyorsunuz…
Nasıl gülelim, neye gülelim…

Şöyle kaç bayram geçti bilmiyorum. Bayramlık bir yazı yazamayalı…
Tamam arkadaş… Türkiye hep zor bir ülkeydi. Jeopolitik konum vs… Ama bu kadar acı çekilen bir dönem hatırlamıyorum. İnim inim inliyoruz. En azından bazılarımız. Gözyaşlarımızı içimize akıtmaktan, dişlerimizi sıkmaktan bir haller olduk.
Gülmeyi unuttuk.
Şöyle ağız dolusu gülmeyi…
*
Kemal Sunallı, Şener Şenli filmlere müracaat ediyoruz hala… Fakir ama gururlu ülkenin gülen, güldüren yüzlerini arıyoruz.
Ama yetmiyor.
Varsa yoksa kamplaşma, kutuplaşma… Siyaset, oy savaşı…
Avazımız çıktığı kadar bağırmak istiyoruz bazen…
Siyasetiniz batsın!
Koltuğunuz batsın!
Adaletiniz batsın!
Vicdanınız, merhametiniz ve dahi insanlığınız…
Yetmedi mi bu kadar acı? Bunca gerginlik…
Doymadınız mı? Yeterince kazanmadınız mı? Küpünüzü hala dolduramadınız mı?

Sözlerimi belirli bir kesim, belirli bir grup ve de parti üzerine alınmasın.
Herkese söylüyorum.
Yönetenlere, yönetemeyenlere…
Muhalefet edemeyenlere…
Konuşamayan, yazamayanlara…
Adam gibi duramayanlara…
Gülmeyen ve de güldürmeyenlere…

İhtiyacımız olan az biraz normalleşme…
Hepsi bu aslında…
Biraz şeffaflık, biraz adalet, biraz demokrasi…
Biraz saygı, hürmet…
Biraz nezaket!
Çok değil ha!
Hepsinden az biraz kafi!

Gerisi gelir nasılsa…

Eskiden olsa ‘bayram tadında günler’ dilerdim.
Şimdiyse insanların ölmediği, canlı bombaların masum insanları katletmediği, ihanet mayınlarının gencecik bedenleri havaya uçurmadığı, pusuların kurulmadığı, kadınların erkekler tarafından öldürülmediği bir bayram geçirmenizi diliyorum.
Sağ kalın, sağlıcakla kalın…