Türkiye bir şeyler yazmak isteyenler için adeta cennet.
Konu sıkıntısı yok.
Aksine sorun ormanına girmiş gibi kalabalık konular katar katar.
Nereye elini atsan bir tutam acı, bir tutam hüzün.
Ağızlarda barış,
Anlatmaya çalışıyor bir güruh memleketi gezerek karış karış.
Anlatamıyorlar.
Oysa nesi var anlatılamayacak barışın.
Ve hangi halk anlamaz ki barışı.
Hele Türk Halkı anlamaz mı hiç. (sahi Türk derken kimi kastettim ben.)
Elbette anlar.
Oysa savaşı yanlış kullandıkları için barışı anlatamıyorlar.
Terör diyordular eskiden. Terörist diyordular.
Şimdi aktivist diyorlar.
Şimdi barış diyorlar.
Dayamışlar yandaş silahlanmasını barış diyorlar..
Barışın diyorlar savaşmamış insanlara
Anlatamıyorlar.
Çünkü acayip bir kuşku var hafızalarda
Ne oluyoruz diye.
Ruhlarını kemiriyor yenildik mi sorusu savaşmamış insanların.
Biraz aralansa ikinci perde.
Görülecek sahnede asılı tüfek.
Suya sohbetler bir anda kesilecek
Ve bize yine suya yazmak düşecek….
2013/9
İzmir 12. Ağır Ceza Mahkemesindeki meşhur davanın numarasıdır bu.
Önce Askeri Casusluk dediler.
Şişirilmiş ve pişirilmiş haberler servis edildi yandaşizme..
Aylarca yazdılar, yazdırıldılar.
Oysa ne bilgi alan vardı ne bilgi satan.
Anlatamadılar.
Neden sonra savcılık Askeri casusluk olmadığını açıkladı.
Ki dava açıldıktan sonra dosya mahkemenindir.
Yani savcılıktan çıkmıştır artık.
Ama savcılık açıkladı askeri casusluk olmadığını.
Hani Anayasa gereği mahkemelere emir talimat verilemezdi ya.
İşte emir, işte talimat.
Suçun vasfı diye bir müessese vardır hukukta.
Ki mahkeme belirler.
Ama yok dedi savcı.
Var demedi Allah’tan.
Yoksa nasıl aklanırdı adalet.
Son tutukluk incelemesinde de tutukluluğun devamına dedi mahkeme..
Normalde Asliye Ceza Mahkemesinin görevi kapsamında olan suç isnatları için tutuklamaya devam denmesi vicdanları yaralıyor.
Bazen duymasam diyorum,
Bazen bilmesem diyorum,
Belki beni de bulur huzur.
Ama olmuyor işte.
Gittikçe uzaklaşıyor adalet
Elleri bağlı gözleri açık
Çıkabilirsen çık….