Günümüzde, bir siyasi partide gönüllü çalışmak, o partiye aklını kiralamadan mümkün değil.Aksi halde, içerde barındırmıyorlar.
Parti disiplini adı altında olan bitene gelince; Parti üst yönetimi, neyin nasıl düşünüleceğine ve nasıl söyleneceğine karar veriyor. Partililer de öyle düşünüp öyle söylemek suretiyle iyi birer partili oluyor.
Bir de üyelere eğitim veren Parti Okulu var.Tek tip insan yetiştiriyor.
Zaman zaman “Parti içi demokrasi” dediklerininise ne olduğunu bilmiyorum. Bilen varsa söylesin.
Bu koşullar altında oluşan siyaset dili neye benziyor olabilir?
Sadede gelelim…
Siyaset dili, yalanın, samimiyetsizliğin, gösterinin dili olmuşken ve taraf olmak amigoluğa indirgenmişken, siyaset dili nasıl tanımlanmalı?
Hele bu dili kullanan siyasetçi… Onu tanımlamak başlı başına mesele...
Oldukça çetrefil bir sorun; Siyasetçi ve siyaset dili bağlamında siyasetin hayatı sığlaştırması.
Seçimin ikinci tur tablosunu dile getirenmuhalefet milletvekili şöyle demişti; Bir tarafta seçimi kaybeden Cumhurbaşkanı, diğer tarafta ikinci tura kalan Genel Başkanımız…
Biri seçimi kaybediyor, diğeri ikinci tura kalıyor. Neden? Çünkü “en yüksek oy alan iki aday” derse, siyasetin yalancılık ve samimiyetsizlik ilkesini çiğnemiş olacak.
Meseleleri ve çözümleri, propaganda adı altında düzenlenmiş algı/iletişim kargaşasında, saçma bir gösteri eşliğinde halka anlatır gibi yapmak, siyasi performans oluyor.
Ve biz yurttaşlar topluluğu, bu performansa bakarak kimlerin hayatımıza devlet eliyle hükmedeceğine karar veriyoruz.
Siyaset dili, en ikna edici performansların sergilendiği siyaset arenasında, teslimiyetin erdemini söylüyor.
Kimimiz işler iyi gitsin diye, kimimiz karın tokluğuna, kimimiz ideolojik saplantıların peşinde, hayatımıza çökmek için yetki isteyen muktedirlere oy veriyoruz.
İşte, yine öyle bir dönemin tam orta yerinde, saçmanın dibe vurduğu koşullarda, tahammül sınırları zorlanırken, siyasi mülahazalarla yorgun,bir sağa bir sola bakıyoruz.
Günün sonunda, kime biat edeceğimize karar vereceğiz.