12 Eylül günlerinde adı çok fazla duyulur oldu. Sızıntı Dergisi, Cemaat, Türk-İslam sentezi… ABD’nin Yeşil Kuşak projesiyle bağlantılı… O günlerden başlayarak Gülen Cemaati sürekli vites yükseltti. Ve 15 Temmuz darbe girişimine kadar hiç hız kesmedi.
F. Gülen tarafından 1969 yılında kurulan Cemaat, Işık Evleri ile uzun yıllar “Hizmet Hareketi”ne kadro yetiştirdi. Seksenden sonra, ABD himayesinde, uluslararası bir harekete dönüştü.
FETÖ adı verilen bu “örgüt/cemaat” ile kucak kucağa kimlik siyaseti, sağcısıyla solcusuyla 35 yıl sürdü. Cemaat, 36. yılında, bir darbe girişiminden sonra devre dışı bırakıldı. Ama milletvekili aday listelerine bakılırsa ne kadar devre dışı bırakıldığı çok tartışmalı.
Buradaki garabet, neredeyse bütün siyasal partilerin ilişki kurduğu Gülen Cemaati’nin adeta yok sayılmasıdır. Herkes oradaydı. Hepsinin ABD’de çekilmiş poz poz resimleri var. Ve hepsi de inkâr ediyor.
Türkiye Cumhuriyeti’ni FETÖ’ye hizalayan siyaset, her iki ittifakın da kalibresi hakkında bir fikir veriyor.
2016 yılından sonra birbirini Fetöcülükle suçlayan siyasal grupların, bu seçimde, milletvekili aday listelerinde Cemaat bağlantılı adaylara büyük bir umursamazlıkla yer vermesi, tükenişin boyutlarını ortaya koyuyor.
Bitmez tükenmez Fetöleşme çok can sıkıcı. Bu Fetöname artık bitmeli. Yoksa, o bizi bitirecek.
Neyse…
“Yetmez Ama Evet!” diyenler şimdi de “Tıpış Tıpış Evet” demeye hazırlanıyorlar. Umarım, bahar gelir… Her ne kadar, bu baharın Türkiye’nin hangi zamanına tekabül ettiğini bir türlü öğrenemediysem de… Zira, sır gibi saklıyorlar.
Her boydan ve cinsten din ve etnisite grubunun siyasal alanı kuşattığı bu seçimlerden kimin galip çıkacağından ziyade, 1923’te kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin ahvali düşündürüyor, beni.
Türkiye Cumhuriyeti, 1980’de ağır darbe aldı. Ülke, 43 yıldır kan kaybediyor; 2023’te ülkenin bir darbeye daha tahammülü yok.
İkinci yüzyılı inşa edecek akıl, bu seçimden sonra ortaya çıkacak veya silinip gidecek.