Uluslararası sistem dengeden çıktı, sürekli error veriyor. Düzeleceği de yok. İmkânsızlık, çaresizlik, umutsuzluk, karamsarlık hayatı gün be gün kuşatıyor.
Gündelik hayatın getirdikleriyle baş edemeyen toplumlarda, başının çaresine bakma eğilimi her geçen gün güçleniyor.
Suç işlemek, sistemde uyumsuz insanı sisteme bağlayan fiillerin başında geliyor. Aksi halde, kurulu düzende kendine yer bulamıyor.
Tarif edilmiş suçlar bir yandan toplumu itaate zorlarken, diğer yandan da tarif edilmemiş suçları perdeliyor. Tarif edilmemiş suçlar, muktedirlerin imtiyazıdır; toplumu yönetme hakkını getiriyor.
Karnını doyurmak için ekmek çalmak hırsızlık suçudur. İnsan öldürmek, cinayet suçudur. Biri hırsız, diğeri katil. Ülke yöneten muktedirler ise, her gün açlıktan ölen 30 bin kadar insanın katili değil, yoksul bırakılan beş milyardan fazla insanı soyan değil. Ne yaman çelişki, değil mi?
Ülkede bütün kurum ve kuralların işlemesinden, işlerin yolunda gittiğini anlarız. Aksi durumda ise söz konusu kurum ve kurallar tekleyerek çalışır. Hele günümüzde olduğu gibi derin krizlerde kamusal yaşam normları alt üst olur. Ve kronikleşen derin ekonomik kriz sürekli yoksulluk, adaletsizlik üretirken, çaresizlik ve imkansızlığın elini kolunu bağladığı insanlar başının çaresine bakar. Tam da bugünün dünyasında olduğu gibi…
Sadece ülkemizde değil yeryüzü ölçeğinde çökmekte olan sistemin yol açtığı büyük bunalıma iklim krizi, kuraklık, açlık, salgınlar da eşlik ediyor. Yanı sıra, çöken istihdam, güvenlik, sosyal güvenlik, eğitim politikaları...
Bu ahval ve şerait içinde, başının çaresine bakmak zorunda bırakılan kişi, devlete rağmen hayatını sürdürebilmek içinkuralları kendisi oluşturmaya başladı.
Kapitalist sistem dengeden çıktı, paradigma çöktü. Ahlaki değerler karaborsada. Uygarlık krizi tırmanıyor. İklim krizi kapıya dayandı. Büyük insanlık çıkışsız.
Hal böyle olunca, çıkışsızlıkla malul gündelik hayatta hem varsıllar hem yoksullar, “İyi ki suç var!” dercesine hareket etmeye teşne hale geldi.
Sonucunda, 500 yıllık sistem çöküyor. Ve bu bilgi zihinlerde yer etmedikçe insanlığın umuda yönelmesi imkânsız.