İnsan, varoluşuyla baş edebilecek kadar zeki bir yaratık değil. Bu yetersizlik durumu ontolojiktir.
Varoluşun tanrısal veya rastlantısal olmasına bağlı olarak insanın yeryüzü serüveni ve yazgısı, toplumsal alanda sürgit çatışma konusudur.
Doğrusu, birbirine üstünlük sağlamaya çalışan topluluklar arasında sürüp giden kültür çatışmaları, yönetenlerin işini kolaylaştırmaktan öte pek bir işe yaramıyor. Mesela, “kültürler arası diyalog” denemesi, en tepedeki efendiler arası bir diyalog idi ve asıl mesele, tahakkümü daha güçlü kılmaktı; başardılar da…
Ontolojik meselelere bilim insanlarının nasıl baktığı bir tarafa, gündelik hayatta olan bitenin hariminde sokaktan bakmak gerek.
Burada, anlamadığı bir dilde, tanrının dediklerini, kitabın yazdıklarını kendinekılavuz edinerek iyi olmaya çalışan insan söz konusu.
Varoluşunu kendine izah edemeyen insan, tanrısal yaratının konforuna sığınıyor. Haklı da. Hiçbir yere çıkmayan neden ve nasılların girdabında cinnet geçirmek yerine, tanrısal evrende teselli bulmak…
Bu zafiyeti, insanın özgürlüğüyle de vedalaşmasına neden oldu. Yazıya dökülen ve kurumsal kimlik kazanan inanç, muktedirlerin en etkili tahakküm aracı oldu.
Yanı sıra, çağımızda özgürlük sorunu, sokaktaki insan açısından, sokağa yabancı aydının, entelektüelin anlaşılmaz söylemiyle ayrıca çıkmaz sokağa dönüştü.
Oysa, insanın sadece ve sadece varolduğu için yeryüzünden alacağı var; Dünya nimetlerinden payına düşen… Barınma ve beslenmeden itibaren oluşan ihtiyaç hiyerarşisi… Kıyamet de tam burada kopuyor.
Yetersizlik bilinciyle eli kolu bağlı insanın, muktedirlere teslim olduktan sonra iki yakası daha da bir araya gelmedi. Demokrasi, insan hakları falan derken gönüllü köleye dönüşen insan, karın tokluğuna özgür…
Varoluş,uygar dünyada, yanıtlarını bilmediği sorulara muktedirlerin verdiği yanıtlarla yetinen insanın cehennemidir.
İnsan fena halde yönetiliyor… Varlığını adadığı muktedirler tarafından...