Her şey…
18 Eylül’de başladı; 25 Eylül’de…
Gözyaşlarıyla sona erdi…
“Kader…” dediğimiz…
İşte böyle bir şeydi…
Çoğu kez acımasız…
Ama…
Ender de olsa “Mucize benim!” dercesine…
Büyük acıların…
En azından bir bölümünü “bal” eylemesini de biliyordu…
Ha’ni; bi’tekerleme vardır ya…
“Neler oluyor hayatta…” diye…
Bakın neler, neler yaşatıyor bizlere kahpe felek!
***
İzmirli Özlem, 28 yaşındaydı…
Harika bir evlilik yaşıyordu Togay Serbes ile…
Hamile kaldığını öğrendiğinde…
Dünyalar O’nun olmuştu…
Ne var ki…
Sevinci uzun sürmedi…
Bir süredir…
İşitme ve görme problemleri yaşıyordu…
Önce “geçer” demişti…
Sonra endişelendi…
Takvimler 18 Eylül’ü gösterirken…
Özel bir hastanede yaptırdığı tetkikler…
Anne adayı Özlem’i şaşkına çevirdi…
Ve, o gün…
Beyninde büyük bir tümör olduğunu öğrendi…
O sırada “35 haftalık” hamileydi…
Özlem, bir hafta sonra ameliyata alındı…
Ne var ki…
Gencecik annenin beyin ölümü gerçekleşmişti…
Özlem’cik…
Yavrucuğunu koklayıp, öpemeden bu dünyaya veda etti…
***
Ah, o “hoşça kalın” var ya?
Bilin ki…
Filmlerde bile yaşanmamıştır…
Belki de bir “ilk” olarak doğum tarihine geçecek…
O gün…
Sanki…
Yazgısının “rotasını” hissetmişti anne Özlem…
35 haftalık bebeği ise…
Aynı hastanede kuvöze alındı…
Talihsiz Özlem’in tek isteği vardı…
Kuvöze alınan yavrusuna…
Son kez öpüp koklayarak adeta veda edebilmek…
Olmadı…
Öpüp, koklayamadı ama…
İki saniye de olsa…
Yavrusunun parmaklarına “dokunabildi” sadece…
Talihsiz de olsa…
O gencecik anneden geriye…
Evladını son kez gördüğü…
Mini minicik elini tuttuğu fotoğrafı ve…
Acıyla çerçevelenmiş…
Kısacık sevinçlerin…
Anılarda yaşayacak mutlu hatıraları kaldı…
***
Bitmedi…
Her acıyı zamanla “bal eylemek” mümkün…
Ancak…
Kader bazen ağlarını “kalp sıcaklığı” ile örüyor…
Yaz yağmuru gibi…
Kahrolduğunuz bir günün ertesi…
Belki de hayatının en mesut gününü yaşıyorsunuz…
Bugün…
Anlatmaya çalıştığım “Bu nasıl acı?” dedirten olayın…
Kimbilir?
Kaç aileye sevinç gözyaşları döktüren bir’de finali var…
***
Talihsiz anne Özlem’in eşi Togay Serbes…
Kahreden vefat haberinin ardından…
Ailesiyle birlikte…
Hayat arkadaşının organlarını bağışlamaya karar verdi…
Anında organ nakli sürecinin düğmesine basıldı…
Organları bağışlanan ama…
Anneliği ne yazık ki her anne gibi tadamayan Özlem…
Altı kişiye umut oldu…
Organları…
O günden sona farklı şehirlerde nakil bekleyen hastalarda…
Yaşamaya başladı…
Acıların sonu, işte bu!
***
Bitiriyoruz…
Adını vermek istemiyorum…
Özlem-Togay Serbes çiftinin bebeği çok sağlıklı…
O kundağında taburcu olurken…
Annesi toprağa veriliyordu…
Bu olay…
Fırtınalı günlerden sonra…
Güneşin kendini gösterdiği bir fotoğrafa benziyordu…
Acılarla örülmüş olmasına karşın…
İnsanlık adına…
Şu anda aramızda olmasa da…
İzmirli Özlem Anne’nin…
Ölüme giderken bile evladına son dokunuşu…
Ve…
Altı kişiye birden organlarıyla “can” vermesi…
Ayakta alkışlanacak bir olaydır…
Mekanı Cennet olsun…
Anneliğe doyamayan…
Yavrusunun ellerine ise…
Sadece bi’kaç saniye dokunabilen Özlem Anne’yi…
Unutmak mümkün mü?
O’na ve diğer meleklere selam olsun…
Nokta…
Hamiş: Bu haber, İHA (İhlas Haber Ajansı) İzmir muhabirleri Mehmet Pamuk ve Sinan Yeniçeri’nin eseridir… 51 yıllık meslek hayatımda böylesi acı ve sevincin birlikte son derece profesyonelcu yoğrulduğu çok az haberle karşılaştım… Kutlarım…
Sonsöz: “Anne hakkına dikkat et; O’nu başında taç et… Zira anneler doğum sancısı çekmeselerdi; çocuklar da dünyaya gelmeye yol bulamazlardı… Hz. Mevlana…”