Bu bir yeteneksizlik, beceriksizlik ve küçük hesaplar hikayesidir. Bunu fırsat bilen bürokratik işleri bitirme uzmanları türemiş, düşünceler bulanmış, taktığımız gözlüklere olumsuzluk sinmiş, siyaset vicdana galip gelmiş.
Örtülü hücum başlamış, sürekli dostluklar kalmamış, herkes Atatürkçü olmuş ama tanımını bilememiş. Atatürk uyarmış: “İsmime böyle riyakar kelimeler karıştırmayın.” demiş. Ama badem bıyıkların altından gülümsemeler olmuş. Biz de inadına “Hiç kimseye ve hiçbir şeye aldırış etmeksizin onu özlediğimizi” haykırmışız. Umutlardan aldığımız balımızla beslenmişiz.
Oysa, yanı başımızda ÖĞRETİLMİŞ ÇARESİZLİKLE kendini SABOTE eden bir toplum oluşmuş. Kendi içimizdeki ÖĞRETİLMİŞ ÇARESİZLİK VİRÜSÜNÜ temizleyememişiz. Kendi hayatımızda aklımızda olana doğru genişleyememişiz. Bu oyunda vezir, şah ve piyon olmuşuz. Ama satranç oynamayı bir türlü becerememişiz. Hele doğayla karşı karşıya geldiğimizde zayıflığımız iyice ortaya çıkmış. Öğretilmiş çaresizliğimiz dibe vurmuş.
Evet bu bir yeteneksizlik, beceriksizlik, küçük hesaplar ve öğretilmiş çaresizlik hikayesidir. Bu yazı bir başkaldırı ve bir isyan yazısıdır. Bu başkaldırı ve isyan yazısına rağmen ben hala düşünmeye alışmış ve öğretilmiş çaresizliği yenmiş bir toplum özlemi içindeyim.
BİR UMUTTUR YAŞAMAK...
NOT: 40 yılını doldurmuş bir İnşaat Yüksek Mühendisi olarak kendi çapımda yaşam mücadelesi vermekteyim. Sağa ve sola olan sorumluluklarımı yerine getirme çabasındayım. Hiçbir parti üyesi olmadığım ve ömrümde hiçbir devlet ihalesi almadığım halde, Adını vermeden yalan, yanlış söz söyleyerek; alçakça iftira atarak alçalanlaradır sözüm. Köpek, eşek, öküz, ayı, çakal ve domuzlara saygısızlık yapamam. Çünkü “Hayvan Hakları Evrensel Bildirgesi”ni Türkiye’de Belediye kapısına ilk asanlardanım.