Bugün Pazar…
Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla…
Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü…
Bir kez daha…
Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım…
Bunu yaparken de…
Bu anıyı anlatarak bugünlere taşıyan ve…
Atatürk’e yıllarca yaverlik yapan Muzaffer Kılıç’ı…
Saygıyla analım…
***
Yıl; 1919…
Neredeyse bir asır önce…
Aylardan Eylül…
Erzurum’dan kongre için Sivas’a gelinmişti…
Mustafa Kemal’e karargahı olarak, Sivas Lisesi’ni hazırlamışlardı…
Gazi Paşa, kendisine hazırlanan mekanları dolaşırken…
Yatak odasında, karyolanın baş hizasındaki…
Sarı atlas yastık gözüne ilişti…
Yastığın üzerinde, koyu renk ibrişimle işlenmiş şu beyit vardı:
Cihanın cah’ına mağrur olup incitme insanı…
(Dünyanın şaşasıyla gururlanıp incitme insanıları…)
Süleman-ı zaman olsan bırakırsın bu eyvanı…
(Zamanın Süleyman’ı da olsan bırakırsın bu dünyayı…)
***
Atatürk, yazıyı okuduktan sonra durdu…
Mazhar Müfit Bey'i (Kansu) çağırttı; beyiti ona okuttu…
Gazi’nın yoldaşı Mazhar Müfit:
“Paşa'm, bu sizin için yazılmış değil…” deyince…
Atatürk, adeta ders gibi şu karşılığı verdi:
“Bu uyarı hepimiz için ve her şey için bir prensip olmalıdır…”
***
Ulu Önder…
Ne kadar bir asker, komutan, yönetici olsa da…
Duyguları, sevinçleri, sinir ve neşesi ile bizden biriydi…
Övülmeyi hiç sevmezdi…
***
Aradan yıllar geçti…
Cumhuriyet’in 12’nci yıldönümü için…
Afişler, pankartlar hazırlanacaktı…
Listeyi hazırlayıp, sundular…
Atatürk hepsini dikkatle okudu, duygulanmıştı…
Pankartlar için çok özel cümleler vardı…
“Atatürk bizim en büyüğümüzdür…”
“Atatürk bu milletin en yücesidir…”
“Türk Milleti bağrından bir Mustafa Kemal çıkardı…”
Atatürk hepsini tek tek gözden geçirdi…
Sonra ne yaptı, biliyor musunuz?
Hepsinin üstünü çizdi, yerine…
Kendisini en iyi ifade eden şu cümleyi yazdı:
“Atatürk bizden biridir…”
Nokta…
Sonsöz: “Milli mücadelelere şahsi hırs değil, milli ideal, milli onur sebep olmuştur… / Gazi Mustafa Kemal Atatürk…”