Askerlik yasası kabul edildi ve yürürlüğe girdi.
Biz “Ordu Milletiz”…
Ve biz aynı zaman da “Ordu Devletiz”…
Tabii, şimdi bunlara “öyleydik” kelimesini eklemek gerekir.
Önce ilginç birkaç detayı belirtmek isterim.
Yasa teklifi TBMM’de 335 kabul ve 17 ret ve 2 çekimser oyla kabul edildi.
TBMM 600 milletvekilinden oluştuğuna göre, kabul, ret ve çekimser oyları topladığımız da 354 ediyor… Geriye 346 milletvekili kalıyor ki; “Bunlar nerelerdeydiler?” sorusunu sormak gerekir. Basından elde ettiğim bilgilere göre yasaya HDP dışında bütün partilerin milletvekilleri olumlu oy vermişler. Yani muhalefet de “evet” demiş…
Yasa kabul edilir edilmez bir saat içinde Cumhurbaşkanı tarafından imzalanmış ve hızla resmi gazete de yayınlanmış. Bu kadar hızla imzalanıp yayınlanan bir başka yasa tasarısı (ki artık tasarı yok) veya teklifi hatırlamıyorum.
Şimdi gelelim konunun esasına:
Önce bir vurgu yapalım.
Biz, mesela Portekiz değiliz.
Portekiz’in arkası deniz, önü İspanya.
Her ikisi ile bir sorunu olmadığına göre bizimle mukayese dahi edilemez. Biz “ateş çemberi” içindeyiz ve dünyanın en tehlikeli üç bölgesinin tam ortasındayız.
O halde:
Ordu milletiz. Tamam.
Ve biz “Ordu Devletiz”…
Çünkü:
Bizim ordumuz:
Okulları ile,
Mahkemeleri ile,
Doktorları ve hastaneleri ile,
Ataşeleri ile,
İstihbarat örgütleri ile,
Ülkenin tamamında örgütlenmiş jandarması ile,
Hasılı “kurum ve kuruluşları ile” adeta bir “Devlet” gibi örgütlenmişti.
“Örgütlenmişti” diyorum, çünkü artık o “kurum ve kuruluşların” bir çoğu yok.
Bizim coğrafya böyle bir örgütlenmeyi gerektiriyordu.
Şartlar daha da ağırlaştığına göre bu “gereklilik” her zamankinden çok daha önem kazanmıştır.
Ama yeni yasa ile:
Büyük çapta “terhis” var.
Mecburilik altı aya iniyor.
“Bedellilik” kalıcı hale geliyor.
Ve daha bir çok değişiklik.
Nerden icap etti?
Bunca dış sorunlarla boğuşurken zamanlama tartışıldı mı?
Bilhassa muhalefet niçin yasanın enine boyuna tartışılmasını sağlamadı?
Bu yapılanlar bir zafiyet yaratmaz mı?
Doğrusu anlayamadım…