"Ahlâka mugayyır" lafını hiç sevmem. Geçmişte bu gerekçeyle Şeyhülislam Ebusuud Efendi fetvasıyla İSTANBUL'A YUNUS EMRE şiirlerinin girmesini yasaklamıştı. Kaç yüzyıl sonra gene aynı yerde "ŞEKER PORTAKALI'nın" tadını kaçırdılar. Daha sonra da İzmir'e FARELER VE İNSANLAR kaldı.
İzmirdekiler âhlaka mugayyır farelerin olduğu gerçeğini görmüşler. Oysa biz farelerin "İŞKENCE MÜZELERİNİN" birinci sırasında olduklarını biliyorduk. Deneyler, ilaç deneme dozajları onları şaşırtmış. Ahlâka mugayyır davranışlara yöneltmiş. Tam kedi fareyi iştahla yerken, seyreden de büyük zevkle darbeyi yapmış. Darbeyi yapan 170 cm boyunda, darbeyi yiyen de 5 cm boyundaymış. Burada bir önerim var; İZMİR'e dışarıdan görev için gelen bürokratlara, İzmir'in geçmişiyle ilgili 5-10 kitabı zorunlu ders olarak okutmalıdır. Onlar bilmelidir ki, İZMİR kent halkı kendisinden daha büyük bir karakter arayışındadır. İki ile üçün karekökü arasında kalanlardan etkilenmez. Yan kültürlere, hele uygarlığın geri vitesine gülümser. İZMİR kent halkı kendi tarihini birlikte yaşar. Onlar Emperyalist işbirlikçilkerinin siluetlerini hala körfezin derinliğinde görmektedir.
İnsanların dışında doğada yaşayanlar, nerede, ne renk açmak istiyorsa açar, kim ne kadar büyümek istiyorsa büyür. Birbirlerini ahlâka mugayyırlıkla suçlamazlar.
Keşke sözünü ben de hayatımdan çıkartmıştım. Son kez kullanmama izin veriniz. KEŞKE BAZI İNSANLAR için "İMALAT HATASI" vardır, geri topluyoruz deselerdi.
O zaman YUNUS, ŞEKER PORTAKALI,FARELER VE İNSANLAR özgürlüklerini doyasıya yaşarlardı.
Sonuç olarak İZMİR'liler karşısındakilere verdiği değerlerin içine koyacakları kabartma tozunun dozajını iyi ayarlamalıdır. Yoksa verdiğimiz değerle fazla şişenler oluyor.
Fazla şişenler; lütfen İZMİRLİLERE gölge etmeyiniz. Yoksa bizler öksürürüz ve bütün uğursuzluklar ağzımızdan çıkıverir.