Çok şükür halimize!
Neyimiz yok ki…
Duble yolumuz yoktu, oldu.
TOKİ’miz yoktu. Artık Çeşme’de bile var.
Elektriksiz köyümüz, internetsiz okulumuz…
Şükür, şükür… Marmaray’ımız yoktu.
Sultan Abdulmecit’in hayali, Ecevit’in projesi…
O da oldu, hamdolsun! 90. yıla yetişti.
(Emeği geçenleri canı yürekten kutluyorum)
*
Neyimiz mi yok?
Az biraz demokrasimiz eksik.
Ve de ‘adaletimiz’ tabi ki…
İnşallah onlar olacak.
İleri demokrasimiz de olacak, bağımsız yargımız da, ifade/basın özgürlüğümüz de.
Hedef 2023…
*
Mükemmel kelimesi az kalır.
Coşku hafif… Hatta kelimeler kifayetsiz.
Olağanüstüydü. Fevkaladenin fevkinde…
İzmir’in Cumhuriyet’e, Cumhuriyeti’ne sahip çıkışı…
Ender görülecek, yaşanacak bir günü yaşadık.
İstanbul Medyası görmezden gelse de…
Milyonların katıldığı bir bayramı geride bıraktık.
Öyle ‘bindirilmiş kıtalar’ falan da değil ha…
Ellerinde bayraklar… Yüz binler hatta milyonlar aktı meydanlara…
Coşkun bir nehir gibi… 7’den 70’e…
Marşlar söylendi, yeminler edildi. Bayraklarla gelincik tarlasına döndü sokaklar, yollar, meydanlar… Dost-düşman göreceğini gördü, alacağını aldı.
*
Burası İzmir…
Cumhuriyeti bedel ödeyecek kazanmış bir kent. İonya’dan bu yana…
Cumhuriyet ve demokrasi genlerini saklamayı başarmış bir kent.
Ötekine saygılı, birlikte yaşamaya meyilli.
Kiliseyle, havranın, camiyle cemevinin yan yana olabildiği bir atmosfer.
Eşi benzeri az… Yok denecek kadar az.
Ne kadar övünsek az.
Meydanlar hınca hınç doluydu. İğne atsan yere düşmezcesine…
Sabah resmigeçitlerde kabaran duygu seli, saatler 16.00’yı vurduğunda Türklük yemini için kabarıyor, yarım milyona yakın insan sosyal medya örgütlenmesiyle Gündoğdu’ya akıyordu. Tek bir ağızdan aynı nakarat… Türküm, doğruyum, çalışkanım… Ne mutlu Türküm diyene!
Ferman padişahınsa İzmir bizimdir dercesine…
Gece yarısına kadar bayramı bayram yapan, evine girmeyen bir kent…
*
Keşke… Bu coşkuya herkes İzmir kadar değilse de bir nebze olsun ortak olabilseydi.
Ya da İzmir’de bile coşku sadece bir kesime mal edilmese, 29 Ekim sanki bir kesimin öbürüne nispetiymiş gibi görünmeseydi.
Türk milletini tebaadan topluma dönüştüren, herkese eşit haklar veren, halkın kendi kendini yönetmesini sağlayan Cumhuriyet Projesi tüm gönüllerde aynı karşılığı bulabilse ve bugün meydanları dolduran endişe iklimi yaşanmasaydı.
Cumhuriyet’i yıkıyorlar, dönüştürüyorlar korkusu hiç olmasaydı.
Keşke İzmir’deki coşkunun çeyreği Konya’da, Diyarbakır’da, Erzurum’da, Trabzon’da da hissedilebilseydi.
Keşke, keşke, keşke…
Çok şey mi istiyoruz dersiniz? Ya da uzak ihtimallerin kenarında mı dolaşıyoruz?
Belki… Ama ayrışma, ötekileşme rekorlarını egale ettiğimiz, meydan meydan bölündüğümüz şu günlerde belki de ihtiyacımız olan buydu.
Neden Gündoğdu’daki olağanüstü kutlamalarda bu kentin AK Partili vekilleri sahneye çıkmaz. Yahut 3 yıl öncesinmdeki gibi senfonili Cumhuriyet Konserleri tertipleyip coşkuya ortak olmazlar. Bırakınız vekilleri, teşkilatın Cumhuriyet'e özel konserlerini…
Valisi, bürokratı neden ortalıkta gözükmez? Sadece 'resmi' kutlamalara katılmakla yetinir.
Cumhuriyet bu… Senin bayramın, benim bayramım değil… Bizim, hepimizin bayramı.
Neyse ki Taksim’i saymazsak biber gazına davranmadı Cumhuriyet’in polisleri 90. yılda.
En azından geçen yıl olduğu gibi Anıtkabir’e yürümek isteyen Türk bayraklı kitleye cop kaldırmadı, gaza boğmadı.
İzmir’in en az yarısı meydanlardaydı.
Belki 2 milyondan fazla kişi katıldı kent genelindeki kutlamalara…
Tek bir polisiye kayıt tutulmadı.
Bunlar sevindiriciydi tabi…
Ayrıca iki hususta daha sevindirdi bu bayram beni… Birincisi CHP’nin 10 yıllık yerel iktidarında ilk kez tüm başkanlar yumruklarını aynı noktaya vurmayı başardı. Kutlama programını birlikte hazırlayıp halkın karşısına birlikte çıktılar.
Demek ki istenirse olabiliyormuş.
Sevindiren, sevindiğim bir başka haberse Bursa’dan geldi.
Nilüfer Belediyesi İhsaniye Meydanı’nda bir rekora imza attı.
Dünya’nın en büyük insanlı Atatürk portresini oluşturdular.
Tam 5 bin 990 kişi gökyüzünden resmedilecek Atatürk’ü oluşturmak için poz verdi.
Rekorun önceki sahibi Konak Belediyesiydi. Geçen yıl 10 Kasım’da Cumhuriyet Meydanı’nda tam 2 bin 400 İzmirli Atatürk’ün parçası olmak için o tarihi karede yer almıştı. Böylesi rekorların kırılmasına İzmir’in elinden alınmasına üzülmüyor, aksine seviniyoruz. Umarım önümüzdeki yıl başka bir kentte kırılır bu rekor.
Marmaray’ın açılışında Diyanet İşleri Başkanı Görmez açılış ‘duasında’ unutsa, atlasa da…
Türk milleti kendisine Bağımsız Türkiye Cumhuriyet’ini bırakan Atasını unutmaz, unutturmaz. Dün bir kez daha görüldü ki… Herkes unutsa da İzmir unutmaz.