Dibe vurunca aşağıdan görünen manzaranın yukarıdan görünenden farklı bir vaziyet arz edeceği zannına kapılırsanız yanılırsınız.
Manzara farklı gibi görünse de vaziyet yine aynı vaziyet olarak kalacaktır.
Örneğin; kırk yıldır gönül verdiğiniz ve her seçimde kutsal bir ibadet gibi oy verdiğiniz partinin kuruluş ilkelerine ihanet etmesini kabullenemiyorsunuz. Partinin üst yönetimini eleştiriyorsunuz.
Partinin üst yönetimi diyelim ki yukarıdan bakış açınızı simgeliyor.
Peki eleştiriler karşısında suskun kalmayı tercih eden tabanına ne diyeceksiniz?
Partinin tabanı da malum dibe vurunca gördüğünüz manzara…
Veyahut; vatan uğruna ölümlere gönderdiğiniz evlatlarınızın baş katiline yıllarca sövgüler ve intikam yeminleri ediyorsunuz.
Bu, vaziyetin üstten bakışı.
Baş katilin resimleri ülkenin meydanlarında duvarlara afiş olunca, elinizi kolunuzu bağlamak düşüyor payınıza.
Dibe vurunca; yine kuru sıkı sövgüler ve intikam ahları işitiyorsunuz ama sizi eli kolu bağlı kalmak zorunda bırakanlara karşı tık yok…
Onca suçsuz asker, bilim ve fikir adamı zindanlara tıkılırken kafalarınızı gömüp, kulaklarınızı tıkıyorsunuz. Derin devlet diyorsunuz.
Yukarıdan bakınca görünen bu.
Dibe vurunca; paralel devlet yaptı bunu höykürmelerine sonuna kadar kulaklarını açmış aynı kafası gömükler.
Asker, bilim ve düşünce adamı ise hala içeride…
Dürüst siyaset yapan namuslu adamları seçtik diye böbürleniyorsunuz.
Üst manzara.
Dibe vurunca; dürüst dediklerinizin çaldığının, çarptığının haddi hesabı yok. Ama aynı siyasetçi ile hala böbürlenenler.
Pes doğrusu…
Ortadoğu’nun liderliğine oynuyorsunuz. Nerde bir emperyalizme başkaldırı, hürraaaa bütün azılı radikal İslamcıları oraya gönderiyorsunuz.
Üstteki manzara.
Dibe vurunca; gönderdiğiniz ne kadar radikal İslamcı varsa, ırzına geçmedik Müslüman kadın ve çocuk bırakmamış. Kiminin dalağını, kiminin kalbini söküp yemiş. Ortadoğu sizden illallah diyor…
Hadiiii çıktık mı tekrar yukarıya…
O nedenle durup durup dibe vurmanın alemi yok!