Rusya - Ukrayna savaşının açtığı yaralar ortada…
Daha en az bir - iki yıl ekonomik ve sosyal sancılar devam edecek.
Sadece acı - hüzün - gözyaşı dolu bir üçleme değil yaşananlar; aynı zamanda açlık ve yoksulluğun artması, dünya çapında gıdaya erişimin zorlaşması, hastalık ve salgınlarla etkinleşemeyen mücadele, pahalılık, fakirlik demek...
“Canım savaştan bize ne?” yaklaşımında olanların görmediği tablo bu. Belki dünya çapında nimetlerin neredeyse tamamının sahibi ve mutlusu konumundaki yüzde 1’lik kesimin “tuzu kuru” olabilir, ama gelir düzeyi sürekli düşen orta direğe, nüfus içindeki ağırlıklı çoğunluğa ne demeli?
Neden bu sessizlik, bu tepkisizlik!
Özel zevkleriniz azalacak, hobileriniz bitecek, seyahatleriniz, kahve - bira keyfiniz de azalacak; bilmiş olun!
Ankara’ya uçakla gideyim dedim; gidiş - dönüş, 2 bin lira. Hani vatandaş uçakla seyahat edecekti?
İşgalin, emperyalizmin saçmalığına yeniden vurgu yapmıyorum; savaşa biraz da özgürlüklerin azalması, yaşamın daha da zorlaşması penceresinden de bakmak gerek.
Dostlarım, okurlarım, öğrencilerim soruyor; “Savaş ne zaman biter?” diye.
Söyleyeyim; dünya barış için tek yumruk olunca, savaşa hep bir ağızdan “Yeter – hayır” diye tepki koyunca...
Başta ABD ve NATO olmak üzere “Rabbena - Hep bana” anlayışı ile konuşlanmış kurum ve devletler “büyük” olma gerçeğini anlayıp tavır koyunca...
Çocuklar ve özellikle kadınlar dünyanın her yerinde eylem yapınca...
Acı ve gözyaşının sadece Ukrayna halkına ait değil, insan olmaya dair duygular olduğu kavranınca...
Ve hiç kuşku yok ki; Rusya amacına ulaşınca..
Peki kazanan olacak mı?
Belki kısa vadede “evet”...
Ama.. Ya insanlık terazisinde...
Herkes kaybedecek, herkes...