Zor iştir emekli olmak…
Oysa tüm çalışanlar beklerler büyük bir özlemle emekli olmayı.
Alacakları birkaç kuruşla, yoksa bir ev almayı düşünürler.
Varsa evi, çoluk çocuğu evlendirmeyi.
Onlar da tamamsa o zaman şöyle deniz kenarında küçük bir ev almayı.
Tabii, geçimini sağlayabiliyorsa.
En önemlisi, emekli olunca daha özgür olacaklarını düşünür insanoğlu.
Öyle zanneder.
Dilediği gibi düşünecek ve düşündüğünü söyleyecek.
Özgürce.
Mesela ülke sorunları için fikirler yürütecek.
Doğrudur.
Bütün bunlar medeni ülkeler için doğrudur ve geçerlidir.
Oysa..
Gelişmemiş veya az gelişmiş ülkelerde bunlar hayalden öteye geçemez.
Çünkü..
Muktedirler bilmezler ki, tecrübe denen nazlı gelin ancak uzun yılların gayreti sonu elde edilir.
Lisesi, üniversitesi yoktur.
Yaşananlarla sağlanır.
Bilgi birikimle birlikte tecrübe ile aranılan noktaya ulaşılır.
Yararlanmak isteyenler bu birikimden, bu tecrübeden yararlanırlar toplum için ülke için.
Ne diyor bunlar, diye kulak verirler..
Yoksa..
Ne gezer..
Otur oturduğun yerde “zevzek” derler insana.
Neyine gerek fikir beyan etmek.
Ya torununa bak, ya da kaz mezarını başında bekle..
Oysa..
Anlatmaya çalıştım ki..
Emeklilik esasen yılların birikiminin bileşkesidir…
Emekli, hayat denen inişli çıkışlı maceranın tecrübe denen altın bilezikle donatılmış halidir..
Zevke eğlenceye her kes koşar.
Ama ülke için düşünmek,
Düşündüğünü söylemek,
Bilgi ister,
Birikim ister,
Tecrübe ister,
Ve yürek ister..
Ve yıllarını vermiş olmak ister..
İşbaşında olanlar..
Bilmezler bir gün kendilerinin de emekli olacaklarını..
Hiç bitmeyecek zannederler..
Ve öyle davranırlar..
Oysa “mahkeme kadıya mülk değildir”..
Garibim ülkemde..
Neyin kıymeti biliniyor ki..
Emeklinin bilinsin…