8 Mart “Dünya Emekçi Kadınlar” günüydü...
Her yıl çeşitli etkinliklerle kutlanır...
Mesajlar yayınlanır…
Övgü dolu sözler yazılır, çizilir…
Ancak...
Bu kutlamalar ve mesajlar “derde deva” olmaz...
Olmaz...
Çünkü:
Kadına şiddet bütün dehşeti ile devam eder gider…
Birkaç gün için de yurdun çeşitli şehirlerinde kadın cinayetleri, kadına şiddet sürüp gidiyor…
Kanayan bir yara…
Dinmiyor ve yakın gelecekte dineceğe de benzemiyor...
Konuyu sadece bir “kutlama” mesajları veya benzer etkinliklerle halletmek mümkün değildir.
İşin hukuki boyutu vardır.
Sosyal boyutu vardır.
İdari boyutu vardır.
Ve hatta siyasi boyutu vardır.
Bilhassa siyasilerin yapacakları vardır..
VE bütün bunlar hızla yapılmalıdır.
Beklemeye tahammülü yoktur meselenin..
Yarına bile kalamaz, hemen şimdi halledilmelidir..
Çünkü..
Şiddete uğrayan “can”dır…
Bu “can” ise…
Annedir…
Eştir.
Sevgilidir.
Kardeştir..
Hasılı ve önemle “insandır, insandır, insandır”…
Tedbir için ne bekleniyor?
Denebilir ki, çeşitli tedbirler alıyoruz…
Olmuyor!
Demek ki, “yara kanadığına” göre aldığınız tedbirler yetmiyor.
Yeni ve daha güçlü tedbirlere ihtiyaç var.
Tüm kurum ve kuruluşlar acilen toplanmalı.
Bilenler bir araya gelmeli.
Önerilerini açıkça dile getirmeli.
Ve bir karara varıp, acilen tedbirler uygulamaya geçirilmeli...
“Yaşama Hakkı”ndan daha kutsal bir hak düşünülemez...
Aylardır, yıllardır ellerinden alınan işte bu en kutsal hak olan “yaşama hakkı”dır…
“Şunun eylem planı, bunun eylem planı”…
Yaşamanın eylem planı gerek insanlarımıza...
Kadınlarımıza...
Sonrası gelir…
Önce bir yaşasınlar, yaşasınlar…