Dünden beri… Deli gibi yazmak isteyip yazmıyorum. Yazamıyorum.
Çünkü içimdeki cümlelerin hiçbirisi ne öfkemi, ne isyanımı, ne acımı anlatacak güçte değil.
O güçte bir cümle kurabilen olur mu, o cümlenin sahiciliği, samimiyeti olur mu, onu da bilmiyorum.
Dilimin ucunda yalnız ve yalnız küfür var.
Biteviye küfretmek istiyorum.
Hiç durmadan beddua sıralıyorum.
Allah sizin de ciğerinizi yaksın diyorum.
İki cihanda rahat huzur bulamayasınız diyorum.
Ateşe attığınız bu gençler, eriye eriye can vermiş 15 yaşındaki o çocuk gözünüzün önünden bir saniye bile gitmesin, kabusunuz olsun diyorum.
İki elimiz, iki cihanda da yakanızda diyorum.
Siz var ya siz, bu ülkeye gelmiş en gaddar, en zalim, en berbat iktidarsınız.
Siz var ya siz, bu ülkenin gençlerini katletmiş, çocukluklarını elinden almış darbecilerin ruh ikizlerisiniz. 12 Martların, 12 Eylüllerin defolu taklitçilerisiniz.
Siz var ya siz, defolup gittikten sonra bile beddualarla anılacaksınız.
Siz var ya siz, değil mi bu çocukların katilleri oldunuz, değil mi ki bu analara kanlı gözyaşı döktürdünüz,
Değil mi ki bu anaya 269 gün can çekiştirdiniz,
Bir ‘geçmiş olsun’u, bir ‘Allah rahmet eylesin’i çok gördünüz,
Lanet olsun size, Allahın laneti yağsın üzerinize!
“canı cehenneme rahat uyuyanın
kapısını örtenin perdesini çekenin
yüreği yalnız kendiyle dolu olanın
duvarları ancak çarpınca görenin
canı cehenneme başkasının yangınıyla
evini ısıtıp yemeğini pişirenin.”
Canı cehenneme… Canınız cehenneme!