Silivri cezaevinden yapılan tahliyeler elbette sevindirici.
İçerden çıkan yiğitlerin hepsi dimdik…
Ama yüreğim buruk!
Hala çıkamamış olanlar için değil.
Onlar da çıkacak büyük bir olasılıkla, içim o konuda rahat.
Kendi payıma içimi yakıp kavuran şu; tahliye sonrası konuşanların bazılarını dinledim.
Kimi çok yorgun, kimi de sanki hasta görünüyor.
Bedensel olmasa bile ruhları çok yaralı besbelli!
Her ne kadar belli etmemeye özen gösterseler de…
Dün en çok bunu düşündüm.
‘Asıl mücadele şimdi başlıyor’ diye söze başladı çoğu.
Ancak onların dinlenmeye ihtiyacı var.
Aileleriyle hasret gidermeye, nefes almaya, açık havaya çıkmaya, mümkünse bir tatil yapmaya, bir süre de olsa Türkiye’nin sorunlarından ve tüm dertlerden uzak kalmaya…
Onlar tazelenirken ve moral toplarken bizim de büyümeye ve bunun için bazı şeylere ihtiyacımız olacak diye düşünüyorum.
Büyümek için nelere mi ihtiyacımız var?
Bundan böyle her şeyi askerden, aydınlardan, fedai gazetecilerden beklememeye!
Hayatlarını aydınlanma mücadelesine adayanların hazır bilgisine konmak yerine kendi özveri ve yaratıcılığımızla doğruya, gerçeğe ulaşmaya çalışmaya!
Meydanlara çıkmak, sokaklara dökülmek için illa da öncülerimizin hapse atılmasını beklememeye!
Vatan hainlerinin silahlarına uygun bir savunma metodu ve stratejisi geliştirmeyi öğrenmeye!
Atatürk devrimlerine inanan çocuklarımızı birer yargıç, savcı, mülki amir, öğretmen olmak için daha çok teşvik etmeye!
En önemlisi dayanışmaya.
Gücünü örgütlenmesinden ve birikiminden alan köklü bir mücadele geleneğinin kenetlenmiş yoldaşlığına.
Hedefimiz; daha demokratik, özgürlükçü, çoğulcu ve eşitlikçi bir toplum
Vaadimiz; daha çok çalışmak, safları sıklaştırmak ve asla vazgeçmemek
Şiarımız; Atatürk devrimleri olur ise,
Yardımcımız da yüreğimizdeki inanç, bilincimizdeki azim ile irade ve ruhumuzu aydınlatan temiz vicdanımız olacaktır kuşkusuz…
Yeter ki büyümeyi göze alalım!