Bugün Pazar...
Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...
Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...
Bir kez daha...
Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım...
Bunu yaparken de...
O kıymetli anıları bugüne taşıyan…
“Atamız Atatürk” kitabının yazarı Hadi Besleyici’yi…
Saygıyla analım...
***
Çooook, çok eski günlerdi…
Gazi Mustafa Kemal…
Selanik’ten ayrılmak zorunda kalan…
Annesi Zübeyde Hanım ve kızkardeşi Makbule’yle birlikte…
İstanbul Şişli’deki bir eve taşınmıştı…
Üç katlı evin ziyaretçisi hiç eksik olmuyordu…
Mustafa Kemal’in, İstanbul’da tanıdığı…
Tanımaktan da büyük mutluluk duyduğu…
Kadim dostları arasında…
İğneciyan adında bir de Ermeni vatandaş vardı…
Varlıklı bir ailenin reisiydi…
Bugün müze olan ve kapısında…
“Atatürk vatanın kurtuluşunu 1919 senesinde bu evde hazırladı” diye yazan o eve…
İğneciyan, kimbilir kaç defa gelmişti…
Hatta…
İğneciyan’ın, dar günlerinde…
Mustafa Kemal’e destek verdiğinden bile söz edilir…
***
Atatürk, 19 Mayıs 1919’da Samsun’a geçtikten sonra…
Şaşırtan bir şekilde…
Dostu İğneciyan için zor günler başlar…
Ermeni bir örgütle ilgisi olduğu iddiasıyla…
İstanbul’daki işgal komutanlığının emriyle…
Tutuklanır, ardından Malta’ya sürülür…
O tutuklamanın da sürgünün de gerekçesi aslında uydurmadır…
Asıl neden…
İğneciyan’ın, Atatürk’e yakın olmasıdır…
***
Tam bir dram yaşanır, o günlerde…
İğneciyan’ın İstanbul’daki tüm mallarına el konur…
Beş parasız kalır…
1922’de Malta’daki sürgünden döndükten sonra…
Kızıyla birlikte Yedikule’de bir barakaya sığınır…
Üzerindeki elbisesinden başka hiçbir şeyi yoktur…
***
Kurtuluş Savaşı, zaferle sona erdikten sonra…
Atatürk ilk kez 1927’de İstanbul’a gelir…
Dolmabahçe Sarayı’nda kalmaya başlar…
İğneciyan, eski dostunun İstanbul’da olduğunu öğrenince…
Başına gelenleri anlatmak…
Ancak, hepsinden önemlisi…
Kızıyla Dolmabahçe’ye gider…
Kapıdaki görevliye, “Ben Gazi hazretlerini görmek istiyorum” der...
“Peki, sen kimsin?” diye sorulunca…
Eski günleri hatırlar; yutkunur…
Cılız bir sesle, “Adım İğneciyan; Gazi’nin eski dostuyum” der…
Kapıdaki görevli…
İğneciyan’ı tepeden tırnağa süzer…
Zavallı adamın üzerindeki kıyafet yama içindedir…
O görevli…
Söylediklerine inanmaz, İğneciyan’ı kapıdan çevirir…
***
İğneciyan, yılmaz…
Defalarca Dolmabahçe’nin kapısına gelir…
Ve her defasında…
Atlatılır, Atatürk’le görüştürülmez…
Gözleri yaşlı, kızıyla hep harabe halindeki evine döner…
***
Sonunda bir kez daha şansını denemeye karar verir…
Kızıyla birlikte…
Yine Dolmabahçe Sarayı’nın kapısına gelir…
Sarayın kapısında hareketlilik vardır…
Atatürk, kapıdan çıkar; otomobiline doğru ilerlerken…
İğneciyan’ın kızı korumaları atlatıp yanına ulaşır…
Gazi, “Kim bu kız?” diye sorar etrafındakilere…
Cevap heyecandan soluk soluğa kalan kızdan gelir:
“Ben İğneciyan’ın kızıyım…”
Atatürk şaşırır:
“Nerede baban?”
Kız ağlamaklı cevap verir:
“Dışarıda bekliyor, sokmuyorlar...”
Atatürk’ün gözleri parlar, eski dostunu bulmuştur…
Hemen emir verir; İğneciyan ve kızını alırlar içeri…
***
Gazi, eski dostunun hüzünlü hikâyesini dinler...
İğneciyan’ın haksızlığa uğraması çok dokunur Gazi’ye…
Gerekli araştırmaları yaptırır ve İğneciyan’ın mallarının iadesini sağlar…
Ayrıca o zamanki değeriyle…
Talihsiz eski dostuna 500 lira aylık bağlanmasını emreder…
Böylece İğneciyan…
Atatürk’ün sayesinde yokluktan kurtulur…
***
Sonrası çok hazin…
Aradan yıllar geçer…
Takvimler 10 Kasım 1938’i gösterdiği gün…
Ulu Önder, bu dünyadan göç eder…
İğneciyan, acı haberi öğrenince yıkılır…
Hayatta en çok sevdiği insanı kaybetmiştir…
O tarifsiz acıya daha fazla dayanamaz…
Gazi’nin vefatından 48 saat sonra…
12 Kasım 1938’de kahrından ölür…
***
Seven böyle seviyor Atatürk’ü…
Yürekten ve son nefesini verene kadar…
“Böyle bir sevgi görülmemiştir…” diyenler…
Ne kadar haklı değil mi?
Nokta…
Sonsöz: “Atatürk’ü sevmek milli ibadettir… / Ulu Önder’in cenaze töreninde konuşan dönemin Başbakanı Celal Bayar…”