Ne uzlaşma kültürümüz var ne de birbirimizi dinlemeye ve anlamaya çalışıyoruz.
Bütün sorunlarımızı hallettik şimdi de muhalefetin cumhurbaşkanı adayı konusuna kilitleniyoruz.
IŞİD denilen insan kasapları burnumuzun dibine gelmiş dayanmış, güneyde dörde yakın sınır kapımızı kontrol ettiği söyleniyor…
Irak tıpkı Suriye gibi mezbahaya dönüşmek üzere…
Musul’da rehin alınan konsolosluk çalışanlarımızın akıbeti belli değil…
Güneydoğu Anadolu’da Kürt Özerk Bölgesi kuruldu mu kuruluyor mu, haberler şaibeli…
Soma faciasının sorumluları bulundu mu, yoksa üstü kapandı mı bu da bilinmiyor.
Hapisteki tutuklu asker, gazeteci ve aydınların durumu belirsizliğini koruyor…
Şunca çocuk ve kadın hala tecavüze ve şiddete maruz kalıyor, öldürülüyor…
Hükümetin karıştığı yolsuzluk iddiaları ne oldu, güme mi gitti, kimseden ses çıkmıyor…
Yargı ve basın üzerinde sürdürülen baskı politikaları devam ediyor, çare bulunacak mı?
Türkiye içte ve dışta nereye gidiyor?
Yok hayır, bunları düşünmenin sırası değil şimdi!
Geyik yapabileceğimiz daha cazip ve öncelikli meselelerimiz var.
Muhalefetin cumhurbaşkanı adayının ismi ile ilgili geyikler. Ya da eşinin başı açıkmış gibi daha derin mevzular!
O da olmadı, CHP niye solcu bir aday göstermedi?
Falan da filan…
21. yüzyılda ekonomik ve toplumsal sorunlarımızı çözmede nasıl politikalar üretmeliyiz ya da bunca sorunu toplumsal barış ve beraberliği sağlayarak nasıl halledeceğiz diye soracak olursanız…
Sormayın derim.
Nasılsa Türkiye’de her gün, hepimizi oyalamaya ve bolca geyikler yapmaya yetecek kadar mevzu var zaten.
Gerçek gündeme sıra 22. yy’da bile gelmez bu gidişle.