Eskiden Saatli Maarif takvimi pek modaydı.
Hemen her evde vardı.
Sayfaları çevirir, yeni bilgilere ulaşır, bir yandan da geçip giden zamana bizzat tanıklık ederdik.
Git gide azaldı.
Bir neden ekonomik sorunlarsa; bir başkası da “zamanla büyüyen umutsuzluklar”dı bana göre!
Yeni yıl, ilk saatler..
İlk günler..
Dilimizde “umut” olsa da; derinliklerimizde yoğun karamsarlıklar.. Hatta endişe…
“İyi olacak” telkinleri yapsak da; içimizde bazen dile getirmekten bile korktuğumuz endişeler..
Oysa yılı değil, kafayı değiştirme zamanı…
Yapraklardan, sayılardan değil, bilimden, mantıktan, gerçeklerden “tüme varım”..
Aynı şeylerle yola çıkıp, aynı şekilde yürüyüp farklı bir sonuç beklentisinin “boş” olduğunu görüp; içsel, yöresel, milli ve mutlaka evrensel devrim, devinim ve değişimin farkına varmak..
Boş laf yerine somut gerçek..
Yolsa o yol..
Kafaysa o kafa..
Gerçekse o gerçek..
10 bin dolarlık bir saat de benim eski Seiko da aynı saati gösteriyor.. Zaman aynı!
Tavuk, pilav, taze fasulye, cacık ve patlıcan ezmeli yılbaşı sofrası da; karides – kalamar - istakoz üçlemesi de “hayat gerçekten senin”se aynı doygunluk, aynı haz da buluşuyor..
Mercedes, BMW keyif veriyor da, bazen metro, otobüs ve tramvay da aynı yere beni, hatta bazen daha güvenli ve ekonomik ulaştırıyor..
Alışveriş merkezinde, çarşı - pazarda lüks deriden cüzdan değil, içindeki “liralar – dolarlar” daha önem taşıyor..
Kimse cüzdanı görmüyor; “para/para/para” diyor.
Diyeceğim o ki; 2024’te bakış açınızı değiştirin!
Hayatınızı sadeleştirin, mutlaka küçültün!
Fazlalıkları atın, azaltın!
Dost, arkadaş kategorisine soktuğunuz halde orayı hak etmeyenleri de!
Başkaları için değil; kendiniz için yaşayın!
“Yoksan yoksun” bunu da görmek gerek!
Evet; değişim.
Aklımıza, fikrimize bunu kim sokuyorsa “hoş geldi, sefa geldi”...
Helal olsun!
Tamam; dünyanın en ünlü tablosu Mona Lisa.
En pahalı olanı da.
Bir sanat şaheseri.
Yüzyıllarca Da Vinci’yi efsane kılan bir güzellik manzumesi...
Yeni teknikler, önemli farklılıklar..
Tamam; muhteşem de..
Bir gözlerine bakın..
Sonra bir de dudaklarına..
Hangi duyguyu yakaladınız?
Hüzün, düşünceler..
Tebessüm, kinaye…
Sevgi, saygı..
Her Paris seferinde Louvre müzesi “kaçınılmaz”..
Elbette yüzlerce önemli eser arasında hep Mona Lisa, önce Mona Lisa..
Ve hep aynı soru; hüzün, sevinç, küçümseme, gurur, mutluluk?
Hangisi?
İşte o yüzden değişim!
İçimizdeki ses adına da “yeni devrimler” için...