Yaşamak...

Doğada uçuşan renk renk kelebekler...

Her çiçekten bal almak için vızır-vızır dolaşan; bir konup bin tat ve aromayla kovanına dönen arılar...

Toprak altı ve üstü uğraşları, işçilikleri bitimsiz karıncalar...

Gündüzün ayrı, gecenin bir başka doğa emekçileri; renkleriyle, sevecenlikleriyle kendilerine yoldaş, yaşamları için su-beslenmeye gereksinimi olan kediler-köpekler ve daha niceleri...

Yaz çiçekleriyle donanmış bahçelerde; yeşile bürünmüş doğada yaşamak adına mücadele eden tüm varlıklarla iç içe yaşıyoruz...

Korumak kollamak; sevmek, sevgiyi paylaşmak ne güzel!

Doğasına uygun her canlı ile birlikte yaşayabiliyor insan...

İnsan diye bildiklerinden bile daha çok olumlu karşılık aldıklarını düşünün bir de!

İnsanın insanı sevmesi...

Sevgiyi büyüterek paylaşması neyse...

Yaşayan her varlığa karşı aynı değer ölçüleriyle bakmasından doğal ne olabilir?

Her şey yaşayarak öğreniliyor bu hayatta...

Değerler bütünü de böylelikle elde ediliyor...

İşte o zaman "öyle bir yaşadım ki..." diyebiliyorsunuz...

Melih Cevdet Anday, yaşamı ne güzel anlatır şiirinde:

"Iyi günlere inanıyorsan

Üstelik hava da güzelse

Yaşamak güzel şey

Çok güzel şey doğrusu"

İyilikler ve güzellikler içinde yaşamak da bir sanat olmalı!.

Yaşam her tür renkle karşılaştığımız bir yolculuk...
İyiyi-kötüyü, güzeli-çirkini; sevinci-coşkuyu, burukluğu-hüznü her adımda yaşayabildiğimiz; kahkahalar atarak gülerken, birden gözyaşlarına büründüğümüz anlar az mıdır şu hayatta?
Yapmaya çalıştığımız, iyi bir insan olarak gelişmek, kendimiz için kurduğumuz mutluluk halkasını genişleterek toplumsallaştırmak ...
Direniş zincirini korumak, büyütmek; hak ve özgürlükler mücadelesini genişletmek...

Hayli zaman oldu amansız hastalıkla mücadele ediyorum. Direniyorum...

Zorlu aşamalardan geçtim; ağır kanamayla yoğun bakımda yattım; bağışıklık sistemimin düşmesiyle ölümün kıyısından döndüm. Aylarca konuşamadım, hala zorlanıyorum da...

Kemoterapi, radyoterapi derken önemli bir süreci tamamladık...

Şimdi artık "denetim altında"; belirli evrelerde hastane yollarına düşüp periyodik kontrollarla yaşamı sürdürme evresindeyiz...

Yaşama tutunmak...

"İkinci bahar" dedikleri şey böyle bir şey olmalı!

En zor ve sıkıntılı günlerde, geçmişten gelen mücadele gücüyle olsa gerek...

"Biz ne günler yaşadık, nice zorlukları aştık da bugünlere geldik" diye düşünerek, direndiğimi...

Ailemden, yakın dostlarım ve arkadaşlarımdan gelen güçle, "yıkılmadım ayaktayım" diyerek yürüdüğümü biliyorum...

Usumda olup da...

Yüreğimde sıcaklıklarını hissedemediklerim, içten kırıldıklarım oldu!

Ve silip attım!

"Yitip gittikleri yerde kalsınlar" dedim!

Ve acıya canımın canı annemi yitirdiğimde bir kez daha ağır katlanmak durumunda kalmak vardı... Yaşadık, anılarıyla birlikte belleğimizde şimdi...