Ne söylediğinin farkında olmayan insanın sözleri öylesine boşluğa sesleniştir.
Son olarak sokak köpeklerini gündem yapan iktidar, bütün dikkatleri bu sorun üzerinde toplamayı başardı. Aslında, bir şeyler yapmaya niyeti olsaydı, mevzuat uygun, her ne yapacaksa yapar geçerdi.
Ve bu vesileyle görüldü ki hayvan haklarını savunanların hiç şakası yok.
Yürüyen gerçek; Sistemin bekası söz konusu olduğunda, aramızdan kaç kişinin öleceği,muktedirleri o kadar da ilgilendirmiyor. Bir milyon veya on milyon, sadece sayıdır.İnsan veya köpek, o da fark etmiyor.
Bir küçük uyarı; Köpekler üzerinde denemek istedikleri yöntemlerin daha sonra insanlara da uygulanması muhtemeldir.
Sistem çöküyor. Yeryüzü, üzerinde yaşayan 8 milyar insanı artık taşıyamıyor. Tabiatın uygarlığa verdiği tepki, yolun sonunu işaret ediyor.
Konforlu binalar, asfalt yollar, beton zeminler, üstünden inmediğimiz arabalar, kirli hava, kirli deniz, bereketsiz topraklar, yaratılan tüketim cehenneminde süren obez hayatlar, insanlığın kurduğu uygarlıkla hemhal olan biten herşey, kopacak büyük kıyametin öncülleridir.
Bu ahval ve şerait içinde, yeryüzünde canlı hayatının başına gelenler üzerine söz söylemek, meselenin problematiği belirlenmedikçe çok anlamlı olmuyor. Kısmi itirazlar çare olamıyor. Aksine, toplumun gazı alınıyor, rahatlama sağlanıyor.
Oysa, büyük insanlık ayağa kalktığında, söylediği sözün bir ağırlığı olmalı. Bu ağırlık, sözün haysiyetidir.
Hayatlarımıza zar atan muktedirler, halkların söz israfından fazlasına itibar etmediğini biliyor. Başına ne gelirse gelsin, söyleniyor ve dönüp işine bakıyor. Sözün ağırlığı yok. Bu durum, aynı zamanda, muhalefet sorununu işaret ediyor.
Çağımız koşullarında karşı çıkmak, itiraz etmek; yeni bir dil kurmayı ve hayatı yeniden söylemeyi gerektiriyor. Zor ama başarmaya mecburuz.
Sözün haysiyeti olmalı.