Şair ve ressam olan William Blake’in 1790-1793 arasında yazdığı düşünülen ‘Cennet ile Cehennemin Evliliği’ kitabındaki meşhur cümle, “Eğer ki algı kapıları gerektiği gibi temizlenseydi her şey insana olduğu gibi sonsuz görünürdü.”, genelde bir sonraki cümlesinden bağımsız alıntılanır: “Çünkü her şeyi mağarasının dar yarıklarından görecek kadar kendini içe kapatmıştır insan.”
Doğduğumuz andan beri ister toplum diyelim, ister aile, istersek genetik kapasitemizi öne sürelim, mahalle ve çevre gibi dış faktörler tarafından yönlendiriliriz. Farkında olmasak da ufak bir öneri ve zoraki yaptırım bile insanın yaşamında farklı yönlere gitmesine sebep verir.
İnsan algısı, kendini ne kadar özgür hissetse de, bir takım ‘Algı Öğretmenleri’ tarafından şekillenmiştir. Zaman iyice yol aldığında şu soruları sorar insan kendine: Ben ne yapıyorum? Neden yapıyorum? Bu neye değecek?
İlk bakışta, ‘kimi insanların’ ergence karşılayacağı bu sorular hayatın en zor yüzleşmelerindendir. Özgür seçimlerimiz, Algı Öğretmenleri’nin sundukları arasından, geçmişimizden ve doğru bildiklerimizi yanlış saymaya başladığımız an, kısaca ‘yapmamaya’ karar verdiğimizde başlar. Düşünürken bile, ‘bu ben miyim?’ yoksa ‘diğerleri mi?’ sorularını sormak gerekir her zaman. Vakit kazandırır bu sorular.
Eylemeden duramadı insan ve hareket etmeyeni hep eleştirdi. “Tembel” dediler örneğin, “işe yaramaz”. Hayatımız boyunca uyanmaya ve eyleme zorlandık. Durmanın güzelliğini, ve dururken keşfedileni unutturdular bize. Acımasızca kullandık sıfatları ve sınıflandırdık.
Zamanı keşfetmek insanın yaşam mücadelesinde kendisini görüngüsel olarak hayatta tuttu fakat ruhsal olarak çöküntüye sebebiyet verdi.
Mağaralara tıkıldık zorunlu eylemleri gerçekleştirirken ve algımız bir odanın içine çekildi. Ufak deliklerden görmeye başladık yaşamı. Yeteneklerimiz köreldi, beynimiz tembelleşti. Dayatılan eylemlerin yanında hayallerimiz büyüdü, ve yaşamın sonunda, yaptıklarımız yalnızca zaman kaybından ibaretti. Hayallerimizi yapacak zaman kalmamıştı artık.
Hayalleriyle birlikte ölür insan, yaptıklarının yanında yapamadığı düşlerde yitip gider.
İnsanlığa güven,akıl ve özgürlük aşısı yapmak isterdim. Etkisi en azından 24 saat sürsün. Eminim ki çoğu kimse, mağarasına dönmek istemeyecektir.