Birinci filmin ilk 30-40 dakikasında olduğu gibi o kadar uzatmışlar ki ikinci filmin sonunu, üçüncü filme geçmeye cesaret edemedim. Aslında birinci filmin ilk yarım saatinde seti kurmaları fikri çok iyiydi. Korku filmlerinde bir set aşağı yukarı nasıl kurulur onu gösteriyordu bize ama karakterlerin arasında dönen içi boş diyaloglarla kendisini harcamıştı filmin ilk çeyreği. Yine de bu, bulgu-görüntü korku sinemasının alışıldık bir parçası. Bazen son 10 dakikaya bile sarkar korku teması. Her neyse.
Film ekibinin elinde, tabir yerindeyse, ilk sahneden başlayarak son saniyeye kadar daha da creepy olabilecek fırsatlar varmış çünkü set çok başarılıydı, içinin diyaloglarla dolması gerekiyordu sadece. Yine de, karakterler arasında bir yere varmayan boş diyaloglarda bile bazı felsefi soruları sormaktan kaçınmamış yönetmen. Örneğin ikinci filmde, bir şeye görmeden inanmak gibi gerçekliğin ve hakikatin dolaylı doğası, bu doğanın içinde kamera görüntülerinin epistemik değeri gibi konular tartışılıyordu. Diyaloglar yalnızca bu konuların üzerine ilerleyebilirdi ilk çeyrekte.
Öte yandan, seyircinin algısıyla oynama becerisini övmek lazım yönetmenin. Bu beceri, çektikleri korku filminin güçlü yanlarını ortaya çıkarmış. Eğer ki ekip sadece bu becerilerine odaklansaydı ve gelecekte bu yeteneklerine odaklanırlarsa, çok daha iyi korku filmleri çekebilirler. Örneğin , çok iyi kısa korku filmleri çekebilirler ama yaptıkları filmler uzadıkça zayıflıyor maalesef. Filmi izlerken bile kesilmemiş olması büyük eksik ekip için diye düşünüyorum. Yine de, başarabildikeri sahneler bile korku severleri tatmin eder.
Bunların yanında, olayların gizem türünden ayrılıp doğaüstü şeylere dayanmaya başlaması da biraz zayıflatmış filmi ama yine de bu bir tercih, hem seyirci hem de filmi yapanlar için. Olgular gerçeklikten olabildiğince uzaklaşsa bile, göstermekten ziyade göstermeyerek gizli kalması sağlanabilirmiş film içinde . Seyirciyi daha çok etkilerdi böyle olsaydı.