Ukrayna krizinden çok şey öğrendik:
Meğer Rusya sanıldığı kadar helak edicibir güç değilmiş.
Ukrayna da sanıldığı kadar zayıf değilmiş.
ABD ve AB desteği ile savaşa girilmezmiş.
27 günde öğrendiklerimiz az sayılmaz.
Ama dahası var…
Zelensky lider mi yoksa aktör mü, onu da anlamış olduk.
Çoğu uzmanın başından beri “bu adama inanmayın!” sözü sanki doğru çıktı.
ABD’ye güvenerek savaşa girenlerin sonu hezimettir, diyenler de haklı çıktı.
AB ülkeleri ise tam bir fiyaskoymuş. Bunu da gördük.
Almanya’nın ekonomik gücü olmasa aslında AB diye bir birlik de yokmuş. Bu da doğrulandı.
Bazı ülkelerde iç politikada rakiplerin birbirine boyun damarlarını şişirerek seslenmesinin doğru olmadığını da gördük.
Örneğin Zelensky’ninPutin’e, Putin’in Zelensky’yekarşı boyun damarlarını şişirmeden hitap etmesi bizim gibileri çok şaşırttı.
Bunu da savaştan öğrendiğimiz olumlu gelişmelerden biri olarak hanemize yazabiliriz.
Bize kalsaydı iki liderin birbirine gün boyu sövmesi gerekmiyor muydu?
Meğer saygıdeğer bir dil kullanmak medeni insanlara özgüymüş. Bu savaşbunu da öğretti ya, yazıklar olsun bize.
Kahramanlık öykülerinin çok gerilerde kaldığını düşünenler yanıldılar. Ukraynalı kadın, çocuk ve yaşlıların ülkeyi terk ettiği ve erkeklerin ölümü göze alarak savaştığı Ukrayna hepimize şapka çıkarttı.
Nice zamandır zevk ü sefâda hatırlanan Ukraynalıların, şimdilerde destanlar yazmaya hazırlanması hayret ki ne hayret!
Bizler gibi “bedelli askerlik” yapanları uyandırmasa da tarihe altın harflerle mesajlar yazdıkları kesin!
Lenin’in Beyaz Rusya halkı için “Büyük Rus Milleti” sözü, artık Ukraynalılar için de söylenecek. Bunu hak ettiler.
Bir milletin bin yıllar sürecek hayatı için az bir övgü olmasa gerek.
Bu savaş burada bitmeyeceği gibi yazı bitmeyecek…