Kadın cinayetleri.. Sokakta, yolda, arabada şiddet..
Yumruklar, tekmeler, ayarsız “kabalıklar”..
Küfür, hakaret, tahammülsüzlük..
Zavallı kediciği hunharca katletme..
Can dost katliamları..
Çoluk - çocuk, eş, kardeş, baba - ana, arkadaşı “göz kırpmadan öldürme”..
Şiddet ki; sözcüklerin “sınır ötesinde”..
Öfke ki; “insanlık dışı”..
Ne oluyoruz?
Çok sayıda uzman dile getirdi; ben de dikkatle takip ettim.
Bilim insanlarının, sosyolog, psikolog ve psikiyatrların temelde, öz olarak söyledikleri şu:
“Gitgide şiddet sarmalının içine düşüyoruz. Toplumda herkes bir şeylere öfkeli. Bu da ruhsal sorunları ve şiddeti arttırıyor. Şiddet ve psikolojik sorunlar toplumun geleceğini tehdit ediyor...”
Ben de çeşitli platformlarda dile getirdim; ama heyhat!
“Devleti oluşturan” ya da “devleti yönetenlerin” daha “önemli” işleri var!
Zaten Türkiye ‘de siyasetin bir süredir salt “karşıtlık” üzerinden yürüdüğü / yürütüldüğü de bir gerçek!
Değiştirmek kimsenin işine gelmiyor!
Oh ne ala; yüzde 50 ak, yüzde 50 kara diyor..
Bu “karşıtlık” içinde de olan halka oluyor; kimin umurunda!
Siyaseti de “değiştirmek” gerekli ama bir “yiğit” bir türlü çıkmıyor!
Sadece doğru söyleyerek işe başlayacak!
Kavga, çatışma ve öfke ekip oy devşirmek, kişisel çıkar elde etmek yerine “ülkenin çağdaş geleceğini kuracak”!
Olmuyor; olmayınca da siyaset “görevden kaçıyor”, şiddet artıyor; öfke katsayısı da!
Kadınlar, gençler ölüyor; çaresiz ve yalnız kuşaklar doğuyor!
Üstelik suça meyilli!
Bir şey yapmasını beklediklerimizden de “tık” çıkmıyor!
Değerli filozof Nietzsche; galiba şöyle demişti:
“Hayatı kaybetmenin kıyısında olanlar, onu daha iyi tanırlar”...
Doğru da...
Bırakın kıyıya yaklaşmayı; kıyıya vurmadık mı sizce!
Uyanalım arkadaşlar; Üsküdar’da sabah oldu!