“Her aşkın bir dili vardır, yalnızca taraflarının manalandırdığı ve anladığı bir dildir bu” diyor Süleyman A. Baydili Üstadımız…
Sadece aşkların mı?
Hayır! Hayatın mekanik alanın dışında aslında herkesin bir şiiri vardır… Olmalıdır da…
Şiirin kendine has dünyası, kelimeleri ve kavramları şu post-modern, insanı boğan ve de tekdüze hayatına öyle güzel bir mana yükler ki, ondan vazgeçmemek gerekir diye düşünüyorum…
Zira çarkları arasında kaldığımız dünya bizim bir yanımızı, hani o unuttuğumuz; hani o görmezden geldiğimiz, hani o bizi biz yapan yanımız var ya işte onu yıkıp yok ediyor. İçinde yaşadığımız beton kentler gibi, soğuk, ilgisiz, anlamsız ve duygusuz bırakıyor bizi…
Duygusuz insan robottan başka nedir, söyler misiniz? Bunun cevabını size yani kendi kendimize bırakıyorum…
Evet, şiire dönmek, şiiri okumak güzel ve yazmak ise hepsinden güzel…
Öyleyse bugün şiir diyelim ve kendi şiirlerimden sizin için seçtiğim birini okuyalım olmaz mı?
Bulutlar Dağılır Gözlerinden
(Sırnaşık Sevdalarla
Devr-i Leyla’ nın mukayesesidir…)
Bulutlar dağılır gözlerinden Leyla
Bir tül gibi ince narin bulutlar,
Sırnaşık sevdalardan uzak
Islak ıslak aşk için dua ediyorlar…
***
Bu mevsim
Senin mevsimin değil Leyla!
Bakma sen öyle yağmurların yağdığına
Ortalıkta bir karmaşa; ortalık bir fırtına,
Hazan var zamanın bu sayfasında
***
Eteğini sürüyüp n’olur gelme Leyla!
Aşkın yerde kaldığını görmemelisin
Duyduğun Kays’ ın çığlığı; o bir sayha
Sırnaşık sevdaları bilmemelisin!
***
Sen göçtün gittin ya Leyla,
Öksüzdür şimdi karasevdalar,
Gönülleri parçalıyor bir isyan,
Arap çöllerinden Asya steplerine kadar!
Ruhundan değil
Teninden bahsediyor şimdi mısralar!
***
İlkel danslar türedi şimdi Leyla
Loş ışıklar altında
Gözler fersiz, yüzlerde
Yamyam boyalarıyla…
***
Sırnaşık, yapışkan,
Aşk değil bu Leyla; bu bir hezeyan!...
Bu mevsim
Senin mevsimin değil Leyla!
Bakma sen öyle yağmurların yağdığına
Ortalıkta bir karmaşa; ortalık bir fırtına,
Hazan var zamanın bu sayfasında…
C.B.