Bizim toplumumuz genellikle kaderci ve öğretilmiş çaresizdir. Çünkü hayatı kullanma kılavuzumuz öğrenilmiş çaresizliğin güdümünde hazırlanmış ve bizlere sunulmuştur. Zihinsel arşiv kayıtlarımız da genellikle öğrenilmiş çaresizliklerle doludur. Bütün bu zihinlere takılı öğrenilmiş çaresizlikler, toplumumuzda başarısızlığın, ruhsal çöküntülerin ve Azraillin fazla mesaisine neden olmuştur.
İçinde yaşadığımız ortamın bize öğrettiği öğretilmiş çaresizlik, bizlerde akıl tutulması yaratmış, oluşan bu kültürle kendimize, ülkemize bir kurtarıcı arama eğilimini yaygınlaştırmıştır. Bunun sonucunda da öğretilmiş çaresizlik derinleşmiş ve falcılar, gelecek bilimcilerin önüne geçmiştir.
Zaten amaçlanan da budur. Mazeret üretme merkezleri arttırılsın, şeytanın gelen distribütörlük bayileri yaygınlaşsın ve kaderimize kaçak katlar çıkmamız sağlansın.
Bir gayretle silkinip, bu öğretilmiş çaresizliği yenmeliyiz. Önce Kişisel Kurtuluş Savaşı’nı başlatmalıyız. Kişisel tarihimizi yeniden düzenleyerek, kendimize doğru yürümeyi öğretmeliyiz. Bunu yaparken ilk bakışta derinliğimizi fark etmeyebiliriz. Ama şu bilinmelidir ki; insan mevcut sonuçlarından daha büyüktür. Bu düşünceleri bireysellik olarak yorumlamamak gerekir. Hemen hepsi topluma yansır, toplumsallaşır.
Yeter ki ‘’Mum Işığı Aydınları’’ toplumu yanıltmasın. Hüseyin Gündüz Öktem ‘’Esas Oğlan’’ kitabında ‘’Bir insanın aydın olabilmesi için, aydınlığı ile etrafını aydınlatması gerekir’’ demektedir.
Geleneksel olarak okumayan bir toplum olarak, ya Tv dizilerine takılır, ya da kendi dibine ışık vermeyen ‘’Mum Işığı Aydınlara’’ takılırız. Bir şeyler öğrendiğimizi sanan mutlu salaklar oluyoruz.
Hepiniz bilirsiniz geçmişte yaşamış Konfüçyüs, çok anlamlı sözlerle toplumları aydınlatmıştı. ‘’Güneşin doğduğu her ufukta, umuda giden bir yol bulunur’’. Bu sözler Konfüçyüs’ün değil, ‘’ikimiz bir fidanın güller açan dalıyız’’ şarkısından tanıdığınız arabeskçi türkücü Hakkı Bulut’a aittir. Gerçek ülke aydınlarına selam olsun.