Kimilerinin dedesiydi...
Kimilerinin babası...
Ama herkesin "patronuydu" Hulusi Bey...
Ne grev, ne lokavt...
Ne de işten çıkarma, asla olmazdı onun fabrikalarında...
Kızları vardı Hulusi Bey'in...
Türkan, Fatma, Filiz, Hâle...
Bazen de bütün mahalle...
Hepsi güzel, hepsi de birbirinden şahane...
Giydi mi üzerine röpteşambır'ını...
Ağlatırdı damatların anasını...
Fakir ama mağrur adamlar dikildi bazen karşısına...
Kimi kestiği çeki yırtıp attı, taht kurdu kalbinde...
Kimi parayı kaptı, küçüldü gözünde...
Oğulları hergeleydi Hulusi Bey'in...
Tarık, Kemal, Müjdat, Halit...
Zevcesi ise annemiz, teyzemiz Adile Naşit...
Adamın dibiydi Hulusi Bey, kare kökü...
Hak yemez, yedirmez...
Eğilmez, bükülmez!..
Kimseciklere eyvallah etmez...
Öfkesi yamandı, tokadı şaha kalkmış Küheylan...
Kaşları Mustafa Kemal, bıyıkları Yavuz Sultan...
Ama o yüreği, yok mu o yüreği...
Aynı pamuk şekeri...
Dürüsttü...
Namusluydu, şerefliydi Hulusi Bey...
Cennet sinemamızın en bahtiyarı...
Çocukluğumuzun tonton ihtiyarı...
Aslında çakı gibi askerdi gençliğinde Hulusi Bey...
Beyazlar içinde bir "Bahriyeli..."
Olamadı belki bir "Kaptan'ı Derya..."
Lâkin ne batarken terketti gemisini!..
Ne de kaptan köşkünde düştü esir!..
Adamdı Hulusi Bey...
Adamın dibi...
Dedim ya; kare kökü...
Mekânın cennet...
Ruhun şad olsun, koca yürekli centilmen...
Işıklar içinde uyu, Hulusi Kentmen...