Ah yalan dünya!..

"Bozkırın Tezenesi" Neşet Ertaş Usta'nın sözleri dolandı dilime...

"Ah Yalan dünyada/ yalan dünyada/ Yalandan dünyada yüzüme gülen dünyada..."

Oysa bir kötü haberle irkilmiş...

Bir yandan da...

İyi mi, kötü mü geçecek düşün yapısıyla 2015'i yorumlama uğraşındayken...

Neydi bu takılma?

Hayat bu!..

İnsanoğlu, kimi sırayla, kimi de "çok iyi" anılarak "sırasız" ebediyete göçüyor...

Öyle çok ki zamansız uğurladıklarımız!..

Tümü yüreğimizin en derininde yerlerini korurken...

En uzun dinlencelerinde!..

Yaşamın içinde tutunanlar anıyor ve her daim sevgilerimizi yinelerken, anılarını yaşatma çabası içinde çırpınıyoruz!..

Olabildiğince!..

Dilimizden düşmeyen, "Hep sen mi ağladın, hep sen mi yandın" ağıtlarıyla!..

Yitirdiklerimizin arkasından ağıt yakmak...

Onların yaşama bıraktıkları izlerden sözederken, insanların sanki hiç bir şey yaşamamış gibi kullandıkları "iyilik-dürüstlük gibi söylemlerden ne kadarı doğru acaba" diye kuşkuya düşenlerdenim!...

Ve "İnsan ne garip!" diye kuşkuyla bakarım her değerlendirmeye! Hele "adamım"diye dolanıyorsa piyasada!..

Gariptir!..

Bana bu duyguları yaşatan...

Arkadaşım, meslektaşım, TSYD çatısı altında uzun yıllar birlikte çalıştığım Ünver Ergün'ü uğurlama günümüzdü!..

Sevdim!..

Sıcaktı, saygısızlığı yoktu, aile babasıydı, mesleğini sevendi!..

Sıkıntılarını dışa vurmayan; aile içinde yaşadıklarını hissettirmemek için çırpınan; kazayla "haya küstü" denilen kızına "yeni bir hayat" sunmak için çırpınan bir baba!..

Kendisine en çok gereksinim duyulan bir dönemde göçtü gitti!..

Zamansızdı be Ünver!..

Ünver'i uğurladık!

Işıklar içinde uyusun!..

Yaşamı...

Dünyayı bir kez daha gözümün önünden geçirdim...

O küçük avluda bulunanlardan kimilerinin; insanoğlunun "ihaneti"; ölümün ardından "gözyaşı ve ağıtları" geldi geçti!...

İster istemez andım "Bozkırın Tenesi" Büyük Usta Neşet Ertaş'ı:

"Ah yalan dünyada...

Yalan dünyada

Yalandan yüzüme gülen dünyada.

......