Bir gün olsun...
O gün bu gün olsun...
Futbol yazmayalım; adı spor olmasın!..
X
Sevgiyi, saygıyı yazalım derken...
Adını koyamadığımız acılara dalar gideriz biz...
"Kadercilik" koydukları bir sürecin acılarını...
Haksızlıklarını...
Vurgunlarını...
Görmezden gelmelerini..
Kısaca bir yutturmacayı bize yazdırırlar açıklamalarında...
"Doğal afet..." diye!..
X
Acı sesler yükselir!..
Her tünelin başında ana ağıtları vardır; kocalarının yaşamını, uğradığı haksızlıkları, alamadığı maaşları...
Kısaca çocuğuna alamadıklarını anlatan eş ağıtları!..
Duydunuz mu o sesleri?
O haykırışlar ne anlattı size?
Ve siz hangi payları çıkardınız?
Duygularınız dinleyecek dirençte miydi gerçekten?
Anlatabilir misiniz?
X
Yok "eğer siz o yükü kaldıramıyorsanız" diye soracak değilim...
Hangi sorumluluk alanındasınız diye de sormayacağım...
Çünkü bir komedi yaşıyoruz!..
İnsan değerinin bu denli ucuz olduğu...
İnsan haklarının...
Çalışan işçinin güvenliğinin olmadığı bir komedinin içindeyiz...
X
Ve hala bize yalanlar söyleniyor!..
İş sahibi, "Hukuki her türlü güvenliğimiz vardı" derken...
Enerji Bakanlığı, "Bu nasıl güvenlik?" diye sorarken...
Olay iş güvenliğinden nasıl çıkar diye herkes kendini kurtarma peşinde...
X
Benim işçi kardeşim...
Emekçi yiğidim yaşam mücadelesinde...
Ve son umutlarını yitirmiş aileleri gözyaşlarında...
Türkiye yasını tuttuğu bir gündeyken; kara bir süreçten geçerken...
Futbol benim neyime?
Yiten yiğitlerimizdir!..