Bugün Pazar...
Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...
Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...
Bir kez daha...
Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım...
Bunu yaparken de...
Bu özel anıyı günümüze taşıyan…
“Nükte ve Fıkralarla Atatürk” kitabının Gürcü asıllı yazarı…
Niyazi Ahmet Banoğlu’nu…
Saygıyla analım...
***
İstanbul’un işgali yılları…
Fransız general M. Bramon, bir Türk okulunu geziyor…
İşgalci asker kızlarımızdan birinin yaptığı elişini çok beğeniyor…
Masa örtüsü bir sanat eserinden farksız…
General o nadide göz nurunu satın almak istiyor…
Öğretmeni araya giriyor ama…
Eserin sahibi genç kızın kaşları çatılıyor…
Teklifi reddetmekte kararlı…
Öğretmenine dönüyor, bi’solukta şöyle diyor:
“Hayır, bir çöp bile vermem!”
***
Aradan yıllar geçiyor…
Aynı okulu Atatürk ziyaret ediyor…
Aynı genç kız, artık öğretmen olmuş…
Bu kez…
Düşman generaline vermediği o elişi masa örtüsünü…
Ulu Önder’e armağan etmek istiyor…
Hediyesini uzatıyor ve…
Yanakları al al olmuş, heyecanla şöyle diyor:
“Büyük Atam, bu değersiz hediyemin kabulünü rica ediyorum… Bu emeğimi bir zamanlar hocam, memleketimin işgali sırasında Fransız generali Mösyö Bramon’a armağan olarak vermemi rica etmişti… Halbuki ben, bu arzuyu geri çevirdim… Hatta, düşman ellerinde bir çöpümü bile görmek istemediğim söylemiştim… Şu dakikada içimden gelen bir istek ve sevgiyle hediyemi kabul etmenizi rica ediyorum…”
***
Bunları duyunca…
Gazi’nin kaşları çatılıyor…
Genç kızın gözlerinin içine bakarak…
Sert bir ses tonuyla…
Şu karşılığı veriyor:
“Kızım, Türkiye’ye kin yakışmaz… Biz herkesle dostuz… Çektiklerimiz, başımızda bulunan saltanat devrinin büyük hatalarının sonucudur… Avrupalılar’ın, Türk kızlarının eserlerini hayranlıkla seyretmeleri ile fikirlerini değiştirebilir miyiz? Sen bu elişini o zaman verseydin, şimdi şanlı Türk kızlarını temsil eden bir eser Avrupa duvarlarını süslerdi…”
***
Atatürk…
Ödülü ve cezayı hemen anında verirdi…
Herkesi severdi ama…
Asla kin tutmazdı…
Nokta…
Sonsöz: “Dünya üzerinde gördüğümüz her şey kadının eseridir… / Gazi Mustafa Kemal Atatürk…”