Bugün Pazar...
Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...
Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...
Bir kez daha...
Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım...
Bunu yaparken de…
“Atatürk ve Unutulmaz Anıları” kitabının yazarları…
Ahmet Gürel ve Bülent Türker’i…
Saygıyla analım…
***
Sakarya Meydan Muharebesi sonrası…
1921’in bir sonbahar sabahı…
Akşehir’in pazaryeri, iğne atsan yere düşmez halde…
Aniden uğultular bıçak gibi kesiliyor; pazar sessizliğe gömülüyor…
Dudaktan kulağa fısıltı:
“Gazi gelmiş, Gazi…”
Bütün bakışlar aynı yere dönüyor…
Gazi Mustafa Kemal, o ölçülü güzel yürüyüşüyle…
Yavaş yavaş pazaryerinde ilerliyor…
Belli ki, alışverişe çıkmış ama…
O sadece gönül alıyor…
Yürüye yürüye…
Satıcı kadınların olduğu bölgeye geliyor…
“Nasılsınız bacılar?” diye sesleniyor…
Kadınlar, Gazi Mustafa Kemal’i özlem dolu gözlerle seyrederken…
Hep bir ağızdan:
“Sağol Paşam, duacıyız…” sözleriyle karşılık veriyorlar…
Arkası geliyor hemen iltifat sözcüklerinin:
“Güzel Paşam…”
“Yiğit Paşam…”
***
Gazi, utangaç…
Bu sevgi seslenişlerine son vermek istediği için…
Kadınlardan birine soruyor:
“Erin var mı?”
“Var Paşam, cephede…”
Bir diğerine dönüyor Atatürk:
“Ya senin?”
“Kanı helal olsun, Çanakkale’de kaldı…”
***
Gazi Mustafa Kemal, daha soracak ama…
Yürekler dayanır mı, onca kadın acısını seslendirirken?
Çanakkale’den sonra…
Kafkas’ı… Kanal’ı… Galiçya’sı… İnönü’sü… Sakarya’sı…
Hep sıralanacak…
Üstelik, o acılı kadınların…
Hiçbir şey istemeyen, beklemeyen sesleriyle…
***
Atatürk’ün, gözleri buğulanıyor…
Ani bir kararla geri dönüyor, geldiği yöne yürümeye başlıyor…
Bir kuyumcunun sergisi önünde durduktan sonra…
Elinde bir avuç yüzükle geri dönüyor…
Ve…
O gün pazardan dönen kadınların parmakları…
Gazi’nin hediye ettiği yüzüklerle süslü...
Kalpleri ise…
Hayatlarının en büyük övüncü ile dolmuş haldeydi…
Nokta…
Sonsöz: “Dünyada hiçbir milletin kadını, (Ben Anadolu Kadını’ndan fazla çalıştım… Milletimi kurtuluşa ve zafere götürmekte Anadolu Kadını kadar emek verdim) diyemez… / Gazi Mustafa Kemal Atatürk…”