Eşim, daha bir Karşıyakalı’dır; ben O’nun kadar “35.5” sevdalısı değilim… Direksiyonda, Cankuş bana Karşıyaka’yı gezdiriyor… Başladığından beri “tramvay projesi”ne karşı… Arkamızdan da“normalden düşük” süratle Karşıyaka Tramvayı geliyor… Dikiz aynasından tramvaya baktı, bana döndü; “Bak karıncaezmez geliyor, bu süratte bile beni geçemeyecek… Bu tramvaya binen, inerken kendini yaşlanmış hisseder” demez mi? Gerçekten tramvay bizi geçemedi ama, O’nun Karşıyaka fonunda “Süzül de gel edası” ile ilerleyişini sevdim… Yürüyen bir “Çikolata Paketi” gibiydi…
Sonra, Alsancak’taki, Şair Eşref’teki, Konak Pier önündeki ve Mustafa Kemalpaşa Bulvarı’ndaki ray döşeme çalışmalarını seyrettim, yolcu gibi sağ taraftan…
İzmir’in Tramvayı’nda zor süreç… Her kafadan bir ses çıkıyor… Ama, en önemlisi ciddi bir “bilgi kirliliği” var… Kaldı ki, 1880’den 1954’e kadar “tramvay” kullanmış İzmir, neden tramvay’a böylesi“yarı soğuk, yarı sıcak?”…
Aklımdaki soruları Metro AŞ Genel Müdürü, dostum Sönmez Alev’e sordum: “Tramvay çok yavaş! Metro gibi değil… Yürüsem tramvay’dan hızlı giderim, diyenler haklı mı?”
“Evet, Metro gibi değil… Caddede süzülüşü birçok yerde Metro’dan daha yavaş, hatta çoğu yerde sizlerle yaya alanlarını paylaşıyor / paylaşacak… Ancak, (Yürüsem daha çabuk giderim) eleştirilerini de bir teşbih olarak kabul etmek lazım… İşletme standartlarında Tramvay’ın hesaben ortalama hızı (durma, kalkma, beklemede geçen süreler dahil) saatte 12-17 kilometre… Karşıyaka’da kurallar dahilinde daha hızlı gidebilmemizi sağlayan bölünmüş alandaki hız limitimiz bize bu anlamda avantaj sağlayarak ortlama hızımızı saatte 19 kilometreye taşıyor… Bu oldukça iyi (buradan devamlı 19 kilometre hızla gittiğimiz anlamı çıkmasın… Karşıyaka’da 50 kilometre ile gittiğimiz yerler de var…) Karşıyaka Tramvayı, Ataşehir-Alaybey arasını 27 dakikada kat ediyor… Kaldı ki, hepimizde iflah olmaz bir hız algısı var… Metro’nui penceresinden baktığınızda tünelin yakın duvarı gibi hızlı geçmiyor çevredeki objeler gözünüzün önünden…”
Bi’de, “Bu tramvay çok ses çıkarıyor” iddiaları var; bunu söyleyenler haklı mı?
“Tam aksine… O kadar sessiz ki, çoğu yaya ve araç kesişme noktasında tramvayın o nostaljik zilini çalmak zorunda kalıyoruz…”
Ya, “Tramvay sonrası yollardaki trafik boşalmadı!” şikeyetlerine ne demeli?
“Böyle düşünenlere, daha çok toplu taşımayı tercih edenlere tramvayın penceresinden küçük bir tebessümle bakmalarını öneririz… Komşum tramvaya / metroya binsin… Ben de trafikte rahat araba kullanayım… Böyle bir mantık yok… İzmir’de toplu ulaşım ağı hızla genişliyor… Bir noktadan sonra artık (Ben ve komşum toplu ulaşım kullanıyoruz) demek daha uygar bir yöntem…”
Karşıyaka Tramvayı, “sayısal rekorları” da peşinden getirdi… İlk günlerde 10 bin yolcu ile başladı; bugün haftaiçi günlük 25 bine ulaştı… Bostanlı Pazarı’nın açıldığı Çarşamba günleri bu sayı 30 bina çıkıyor… Temmuz’da 344 bin, Ağustos’ta 416 bin, Eylül’ün ilk 15 gününde 300 bin oldu… Lafın kısası, sevdik Karşıyaka’da tramvayı…
Karşıyakalılar soruyor: “Tramvay hattı, İZBAN Mavişehir istasyonuna kadar niye gitmiyor?
“Projede, Mavişehir’e kadar gidiyor… Ancak, o bölgedeki bir kamulaştırma sorunundan dolayı biraz gecikmeli yapılacak… Şimdilik aradaki 800 metreyi reng seferleri ile aşmaya çalışıyoruz… Sonra, ver elini Çiğli…”
Kıskanmamak elde değil… Peki, benim gibi Konak İlçesi’nde yaşayanlara sağlam bir müjde var mı?
“Olmaz olur mu? Yılsonundan önce 12.8 kilometrelik, 18 duraktan oluşan Halkapınar – Fahrettin Altay arasında konforlu ve ucuz ulaşım geliyor… Konak Tramvayı’nın, gerek güzergahındaki cazibe merkezleri ve gerekse İzmir’in güzellikleri arasından süzülüşüyle, Karşıyaka Tramvayı’ndan kalır tarafı olmayacak…”
Önemli bir ayrıntı ve temenni…
İzmir’in göbeğinde yaşayan ve çalışanlar, İzmir’in yeni yakışıklısı dediğimiz Tramvay’a, dileriz Karşıyaka’da olduğu gibi yaya ve araç sürücülerinin çabuk uyum sağlaması… Özellikle “karma trafik” olan yerlerde – Şair Eşref Bulvarı gibi – yeni düzene ve kurallara uyulması çok önemli…
Sonsöz: “Dünyanın en güç işi, bir şeyin nasıl yapılacağını bilirken; başka birinin nasıl yapamadığını ses çıkarmadan seyretmektir…”