Sana bir şeyler söyleyeceğim ama aramızda kalsın, kimse bilmesin ve kimseye söyleme olur mu?
“Susmak var ya susmak çok güzel bir şey!"
Dadından yenmiyor!...
Herkes avazı çıktı kadar bağırdığında sen susuyor; konuşmuyorsun ya işte o zaman muhteşem oluyor…
Onların feryad-ı figan ettiği sırada sen, sessizlikle koyun koyuna yatıyorsun ya, harika oluyor…
“Susmak” ne büyük bir nimet, ne büyük hak!
Hani, “sessizlikte kurşun gibi yere çakılan suskular” dan bahsediyordu ya Kubilay Kavak…
Gerçekten de öyleymiş; onların ithamlarına siz suskularla cevap veriyorsunuz ya nasıl da kurşun ağırlığı çöküyor üzerlerine, nasıl da çaresizleşiyorlar?...
Fakat susmak çok güzel…
Zaten dil belası baştanbaşa insanın kendine yaptığı büyük bir zulüm…
Gazali’nin böyle bir kitabı olduğunu hatırlıyorum, evet evet “dil belası”…
Tamam, tamam susuyorum, kızma hemen!
Hem de biz hep susacağız…
Tıpkı bize öğretildiği gibi…
Ha, bir de şunu da anlatmadan geçemeyeceğim; Bir gün zamanın sahibi Büyük Veli Zâta (K.S.A.) sormuşlar: “Efendim siz hiç konuşmazsınız, çok az anlatırsınız, neden?”
Hak ehli Zât şöyle cevap vermiş; “Siz bizim sustuğumuzdan bir şey anlamıyorsanız, konuştuğumuzdan hiçbir şey anlamazsınız!…” ve devam etmiş mübarek; “Bizden öncekiler her şeyi konuştu, anlattı, bize anlatacak bir şey kalmadı… Biz yapmanın derdindeyiz!”
Bir siyasetçi büyüğüm de bir vakit şöyle nasihat etmişti ben abd-i acize; “siyasetçi konuştuklarından ziyade yaptıklarıyla temayüz etmelidir, hele hele basın önünde partisinin mahremiyetini zinhar konuşmamalıdır”…
Ziya Paşa merhum da şöyle demişti zaten; “Âyinesi iştir kişinin lafa bakılmaz / Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde”…
Pekiyi, biz ne zaman konuşacağız?
Hiçbir zaman, evet evet hiçbir zaman!
Neden? Çünkü bizim yapacak çok işimiz var…