Otobüste yan tarafımda oturan iki adam konuşuyordu.
Kalbimizi dağlayan Adliye Sarayı saldırısından bahsettiklerini anlayınca…
Kulak kabarttım.
“Nasıl sıka sıka koştu üstlerine” dedi.
“Bir tanesini de vurdu.”
Hafifçe dönüp baktım.
Orta yaş üzeri iki arkadaş.
Kış kasketli başları, günlük kır sakalları, üzüntülü yüzleriyle…
Ağlayamamış boğuk bir sesle dertleşiyorlardı.
Kısa kelimeler çıkıyordu ağızlarından ağır ağır.
Biri konuşurken diğeri yere bakarak dinliyordu.
Saygı dolu bir hayretle baktı arkadaşına,
“Son kurşununa kadar koştu peşlerinden...”
O cümleden sonra ben de başımı önüme eğdim.
Gözlerimden yaşlar süzüldü.
***
Biz İzmir’de İlk Kurşun gururuyla büyüdük.
Kurtuluş Savaşı’nı başlatan ilk kurşun öyküsüyle…
Belki de o nedenle,
Kahraman polis Fethi Sekin’in...
Kurşunlara doğru sipersiz koşusu,
Gözünü kırpmayan cesareti,
Canı pahasına,
Son kurşuna dek,
Kararlı mücadelesi…
Hepimizi olduğu gibi,
Beni de derinden etkiledi.
***
Düşünsenize,
Adliye Sarayı önünde trafik polisi olarak görevlisiniz.
Dikkatli cesaretinizle alçak teröristleri fark ediyorsunuz.
Önce otomobili durdurup,
“Bomba var” diye bağırarak, çevredeki insanların hayatını kurtarıyorsunuz.
Terörist aracı patlatıyor, ortalık alev alev.
Kaçan teröristin peşinden koşuyorsunuz.
Kalaşnikoflu terörist önde, siz arkada çatışmaya giriyorsunuz.
Saklanan saldırganı sıkıştırıyorsunuz.
Teröristin elinde saniyede 20 kurşun atan kalaşnikof...
Beylik tabancanızda ise sadece 14 kurşun var.
Tereddütsüz adımlarla,
Kurşuna koşuyorsunuz...
***
İzmir Adliye Sarayı’nda yaşanacak çok büyük bir faciayı canı pahasına engelledi.
Gözünü kırpmadı.
44 yaşında, üç çocuk babası Kahraman polis Fethi Sekin.
İçimizdeki kahraman.
İzmir’i ve Türkiye’yi büyük bir kaostan kurtardı.
Tanıyanlar anlatıp, yazıyor.
Fethi Sekin’in halden anlayan, yardımseverlik hikayelerini dinleyip okuyoruz.
Gözlerinin içi gülen fotoğraflarına,
En yakınımız duygusuyla bakıyoruz.
Pırıl pırıl evlatlarının, güzel eşinin Türk bayrağını okşayan elleri içimizi eziyor.
Eve gelen polislere “Babamız evde yok, kapıyı açamayız” diyen üç evlattan utanıyoruz.
“Babanız kahraman polis Fethi Sekin artık evde yok”.
Diyemiyoruz.
Görev yerinde her gün eliyle beslediği sokak köpeğinin başı eğik yası içimizi ürpertiyor.
***
Ne garip...
Böylesine ayrıştırıldığımız,
Dört bir köşesinden çekiştirilmekten yorgun düşmüş Türkiye’de,
Birbirimize kem gözle bakmamızın moda olduğu bir dönemde...
Karamsarlık bulutlarının üstümüze yağdığı günlerde...
Her gün öldüğümüz hep öldüğümüz bugünlerde,
Sevmeyi, kendimize inanmayı unuttuğumuz günlerde,
Biri çıktı...
Yiğit bir adam.
Kahraman polis Fethi Sekin.
Kurşuna koşarken,
Bizim için canını verirken,
Hepimizi yakaladı.
Hepimizi kucakladı.
Birleştirdi.
Bize, bizi hatırlattı.
Bir insanın gücünü, içimizdeki kahramanı gösterdi.
Bir kişinin tek başına neler yapabileceğini anlattı bize Kahraman polis Fethi Sekin.
Kahraman kelimesini İzmir Adliye Sarayı’na yazdı canıyla.
***
Dikkat ederseniz,
Kimse yerde yatan o alçakları konuşmuyor.
Hiçbirimiz merak bile etmiyoruz.
Diğerleri gibi kiralık katil sonuçta hepsi.
İpin ucundaki kuklalar.
Aynı saldırıda hayatını kaybeden mübaşir Musa Can,
Ve tüm şehitlerimizi hürmetle anarken...
Ödevimiz,
İzmir’deki İlk Kurşun’dan,
Türkiye’deki Son Kurşun’a kadar,
Birlikte olmak...
İçimizdeki kahramanı farketmek...
Ömer Halisdemir’leri, Fethi Sekin’leri yaşatmak,
Olsun...
Birileri tarafından ısrarla ve kahpece
Görevimiz Tehlike...
Film setine çevrilmek istenen ülkemizde,
Uzaklarda elinde kahve fincanıyla uydudan operasyon izleyenlere,
Vereceğimiz en iyi yanıt,
Görevimiz Yaşamak….
Birlikte Yaşamak...
Severek Yaşamak...
Demek olacaktır.