Türkiye, O’nu…
“Atatürk’ün leblebilerini aşıran çocuk!” diye tanıdı…
An itibarıyla, 91 yaşında…
Hafıza müthiş; sohbeti ömre bedel…
Dünyanın en anlamlı işini yapan bir koleksiyoner…
17 yaşından bu yana…
Atatürk fotoğrafları topluyor…
Allah ömür versin…
Ulu Önder’i son gören…
Parmakla sayılacak kadar az grubun içinde!
Aslında işadamı…
Yazdığı “Atatürk” başlıklı kitapları çok değerli…
20 bin parçadan oluşan…
Paha biçilemez “Atatürk Fotoğrafları Koleksiyonu”nu…
Gözünü kapatıp, büyük bir iç huzuru ile…
İzmir Büyükşehir Belediyesi'ne bağışladı…
Şu an öyle mutlu ki…
***
Hanri Benazus için…
“Atatürk fotoğraflarını toplamak” hayat bilgisi ödevi gibi…
Henüz 17 yaşındayken…
(O sırada bir iş yerinde çırak…)
Daha önce hiç görmediği bir Atatürk fotoğrafı çıkıyor karşısına…
Bütün haftalığına kıyıyor ve o fotoğrafın sahibi oluyor…
Sonra arkası geliyor…
Haftalığı arttıkça…
Eve getirdiği Atatürk fotoğrafları çoğalıyor…
Birkaç yıl içinde…
“Atatürk fotoğrafları toplayan genç…” olarak…
Tanınmaya başlıyor…
An itibarıyla…
Nerede, ne zaman, ne amaçla çekildiği kayıtlara geçmiş…
Binlerce Atatürk fotoğrafı var koleksiyonunda…
***
Benazus’un koleksiyonunda yer alan…
Binlerce Atatürk fotoğraflarının arasında…
Benzeri olmayan…
Sadece iki kopyadan ibaret…
“Gözlüklü Atatürk” fotoğrafının hikayesi olağanüstüdür…
İzmirli Benazus anlatıyor:
“Atatürk’le ilgili fotoğrafları toplarken, 1984 yılında Amerika’dan bir telefon geldi… Elinde Atatürk’ün hiçbir yerde yayınlanmamış metal çerçeveli, dereceli gözlük taktığı fotoğrafının olduğunu ve satmak istediğini söyledi… Beni arayan kişi 1921’de Amerika'dan Türkiye'ye gelerek Atatürk'ün fotoğrafını çeken gazetecinin oğluydu… İnanamadım, (Atatürk fotoğrafının Amerika'da ne işi var?) diye düşündüm... ABD’de yaşayan bir arkadaşımı arayıp, New York'a gitmesini ve fotoğrafını incelemesini istedim… Beni arayan kişinin babası gazeteciymiş… 1921 yılında Türkiye'ye gelip, Atatürk ile röportaj yapmış ve bizzat kendisi çekmiş... O sırada Atatürk okuma gözlüğü kullanıyormuş… Türkiye’de olmayan bir fotoğraftı… İnanmayacaksınız ama günü birlik Amerika'ya gittim... Sabah gittim, fotoğrafı satın aldıktan sonra aynı gün uçakla geri döndüm… O gün bana normal gelen ancak şimdi düşündüğümde neredeyse bir servet olan bir bedel ödeyip o iki fotoğrafı cam negatifleriyle aldım… Sanıyorum, dünyada benden başkasında yoktur…”
***
Bir başka güzellik şu:
Yıllar boyu…
Ellerinde benzersiz Atatürk fotoğrafı bulunanlar…
Büyük ihtimalle…
Kendileri için çok özel olan o fotoğrafları…
Hanri Bey’in koleksiyonuna gönülden verdiler…
Bundan daha büyük zenginlik olur mu?
Şu anda…
Atatürk’ün çok özel ev ziyaretlerinde çekilen fotoğrafları dışında…
Benazus Koleksiyonu’nun pek eksiği yok…
***
Ve…
İzmirli Hanri Benazus’tan…
Belki de ilk kez öğreneceğiniz bir ayrıntı:
Atatürk’ün sol gözü…
Trablusgarp’ta gelen şarapnel parçası nedeniyle hassasmış…
Gözlerinin mavi olması nedeniyle…
Işıktan daha fazla etkilenmesi de gerekiyor…
O tarihlerde ise…
Bugünkü gibi flaşlar yok…
Magnezyum çubuklar yakılıyor…
İşte, bu nedenle…
Ulu Önder’in “gece fotoğrafı” yok…
Hatta…
Kapalı alan fotoğrafına da rastlayamazsınız…
***
Bitiriyoruz…
Şimdi, haklı olarak diyeceksiniz ki…
Bu yazının başlığı…
Neden?
“Emsalsiz fotonun imkansız hikayesi…”
Çünkü…
O “Gözlüklü Atatürk” fotoğrafının benzeri yok…
Bu nedenle “emsalsiz”…
“İmkansız” oluşu nereden kaynaklanıyor?
Şundan:
Toplam 22 saat içinde…
Sabah, New York’a uçup…
O günlere göre…
Bir servet ödeyerek…
Ulu Önder’in emsalsiz fotoğrafını cebine koyduktan sonra…
İzmir’deki evinde…
Akşam yemeğine yetişen…
Kaç “Atatürk Sevdalısı” tanıyorsunuz?
Nokta…
Sonsöz: “Beni görmek demek, mutlaka yüzümü görmek demek değildir… Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu kafidir… / Gazi Mustafa Kemal Atatürk…”