Takvimler, 18 Ağustos 2019’u gösteriyordu…
Günlerden Pazar’dı…
İzmirliler, bi’parça serinlik yakalamak için sahil beldelerine kaçmıştı…
Boğucu, yapışkan, vıcık vıcık bir sıcak…
Bu kadim kenti adeta ütülüyordu!
Sonra…
Birdenbire, karadan denize…
Kuvvetli bir rüzgar esmeye başladı…
“Geliyorum…” diyen felaketin ilk bilgi notu…
Öğleden sonra düştü, haber merkezlerine…
Güzel İzmir’in tam göbeğinde…
Karabağlar’ın Tırazlı bölgesinde orman yangını başlamıştı…
Cehennem alevleri önüne geleni yutuyordu…
Kaplumbağalar… Tavşanlar… Sincaplar…
Kurtulamadı o alevlerden…
Hain ellerin yaktığı ateş…
(Bugüne değin ciğerlerimizi kavuran orman yangınlarının yüzde 98’i insan eliyle çıktığı için böyle yazıyorum…)
Karabağlar’da yeşil bırakmadı; gece bastırırken…
Saate 70 kilometre hızla esen rüzgar…
Değdiği yeri küle çeviren alevleri komşu ilçelere…
Menderes ve Seferihisar'a ulaştırdı…
İzmir, kıpkırmızı olan gökyüzünün altında ağlıyordu!
***
“Kötü haber tez ulaşır!” derler ya, doğrudur!
Felaketi öğrendiğinde…
İzmirli Orman Bakanı Bekir Pakdemirli…
Çeşme’de ailesinin yanına daha yeni ulaşmıştı…
Üstünü bile değiştiremedi…
20 dakika sonra…
Bizzat kullandığı helikopterle kızıl örtünün üstünden geçiyordu…
Alevlere teslim olurken, dilsiz yeşil örtüden yükselen…
Çığlıktan farksız “çıtırtılar” gözlerini yaşartmaya yetmişti…
Gizlemeye çalışsa da ağladığı belli oluyordu…
Ve…
Tam o günlerde Bakanlık koltuğunda bir yılı geride bırakmıştı…
***
İzmir’i kahreden yangın…
Tam 53 saatte kontrol altına alınabildi…
Bu kadim kenti kuşakladığınızda…
Tam beş bin hektar “Yeşil Cennet”…
İçinde barındırdığı canlılarla birlikte…
Kömür karasına döndü…
Söz konusu alan Karşıyaka İlçesi’nden daha büyüktü!
Kömürleşen ağaçlardan göğe yükselen…
O kesif yanık kokusu…
Aslında…
Dehşet’in... Acı’nın… Çaresizliğin…
Silinmez bi’şekilde…
Beyinlere nakşeden izi olmuştu…
***
İzmir’in tarihindeki en büyük orman yangını…
Tamamen kontrol altına alındığında…
Bakan Pakdemirli’yi aradım Cep’ten…
Bitkin bi’ses tonuyla…
“Neyi soracağını biliyorum Mehmet Abi…” dedi ve ekledi:
“Belki biraz uzayabilir ama bu beş bin hektarı bir yıl içinde yeniden Cennet’e çevireceğiz… Sözüm, söz…”
***
Toprağın kömürleştiği devasa bir alanından söz ediyoruz…
Burası nasıl yeşillenecek?
Ne kadar zamanda Toprak Ana gülümseyecek?
Ya buraların bi’kısmı imara açılırsa?
***
O korkunç orman yangınından bugüne…
Neredeyse 21 ay geçti…
Cehennem’i bire bir yaşayanlar hariç…
Çoğumuz ayrıntıları bile unuttuk…
Geçen hafta…
Bakan Pakdemirli, yine telefonun öbür ucundaydı…
Haklılığını sergileyen ses tonuyla…
Adeta noktayı koydu…
“Ne demiştim sana abi? Bir buçuk yılda kömür karası yangın alanlarını sil baştan Cennet’e döndürdük…”
Sonra heyecanla anlatmaya devam etti…
Benim bildiklerimi, sizin bilmediklerinizi:
“Bakanlık koltuğunda yaşadığım ilk büyük yangınımdı… Dört gün dört gece gözümü kırpmadım… Bi’ara alevler benim evime bile 10 kilometre yaklaştı… Her şeyi unutup o korkunç yangını fedakar arkadaşlarımla söndürmeye çalıştım… Helikopterle kızıl cehennemin üstünden geçerken, böylesi yangınların insanoğlunu ne denli hassas yaptığını o gün daha iyi anladım… Kendimi savaş alanında gibi hissediyordum… Hava kararmaya başladığında en büyük felaketin sinsice yaklaşığı belli oluyordu… Zifiri karanlıkta havadan su atamıyorduk… Gece için Silahlı Kuvvetler bize el verdi… İnsansız hava araçları devreye girdi… Onlar alevlerin sıçradığı noktaların koordinatlarını veriyor, uçaklar da oraya su bırakıyorlardı… Şimdi artık tüm teçhizatlarımızı yeniledik…”
***
Azmin elinden hiçbir şey kurtulmuyor…
***
Ne’tekim…
O korkunç yangından bu tarihe…
Tam 550 gün içinde…
İzmir’in “küle dönen” beş bin hektar ormanlık alanı…
Yeşil elbisesini yeniden giydi…
Altı milyon 500 bin fidan toprakla buluştu…
Hassas talimatı…
Doğma büyüme İzmirli…
Tarım ve Orman Bakanı Dr. Bekir Pakdemirli verdi…
Bir karış toprak boş kalmadı…
Orman Bölge Müdürlüğü’nün 400 kişilik ekibine…
(…ki bu imece tarihinde bir rekordur!)
Bölgenin 1.300 orman köylüsü destek verdi…
Yanan ağaçları keserek sahadan çıkardı…
***
Bitiriyoruz…
İzmirli Tarım ve Orman Bakanı’nın 500 küsur gün önce…
Yüreği yanarak izlediği alevler karşısında…
Gözyaşlarına engel olamayışı…
Ne denli normalse…
O korkunç yangın için “fedakarca” gayret sarf etmek…
Ve sonrası için…
Güzel yarınlar adına kendini “adamak” dua kadar kıymetli…
Böylesi…
Kalpten destek için kendini adamaya hazır olanlara…
Selam olsun…
Nokta…
SonSöz: “Yeşil görmeyen gözler, renk zevkinden yoksundur… Burasını öyle ağaçlandırın ki, gözleri görmeyen bile yeşillikler arasında olduğunu anlasın… / Gazi Mustafa Kemal Atatürk…