O kadar güzel günlerden gel, hiçbirini beğenme!
Sunulan fırsatlara burun kıvır!
Defalarca sunulsun, hiçbirine yüz verme!
Bir değil, beş değil!...
Sonunda elde kalana bak!
Artık ayakların baş olduğu günlerdeyiz.
Başların ne olduğunu ise bilen yok!
Nasıl oldu, neden oldu, kim yaptı?!
Ne siz sorun ne de ben söyleyeyim!
Bildiğimiz tek şey kaldı, o da zor günler!
“Zor günler”in dil sürçmesi olduğunu düşünmeyin.
Zor günler, ahlaksızlığın ahlak, haramların helal sayıldığı, değer yargılarının bir gerekçe gösterilmeden ayak altına alındığı günlerdir.
Sanırım o günler, bu günlerdir.
Kimsenin sabitesinin kalmadığı ama eski zamanlarda ne kadar yerilmiş kötü ahlak varsa hepsinin baş tacı edildiği günlerdir zor günler.
Kolayların zor, zorların kolay yapıldığı,
Yalanların gerçek, gerçeklerin yalan olduğu,
Büyüklerin bunak, toyların bilge sayıldığı,
Kadınların erkeksi, erkeklerin ise kadınsı yaşadığı… daha nice günlerdir zor günler!
Talihsizler kuşağı bizler olmalıyız ki bu günlere kalanlardan olduk.
En iyide ısrar ederken yalanların yalanına kanan bu avuç kayıp kuşak olmalıyız.
Bunu başka ne ile açıklayabiliriz ki!
Huzur vermeyen din,
Refah getirmeyen servet,
Ruhsuz kültür,
Notadan çok gürültü yapan müzik,
Rolsüz sinema,
Dekorsuz sahne,
Sahnesiz tiyatro,
Topraksız tarım,
Ustasız, çıraksız sanayi,
Öğrencisiz okul,
Doğurmayan anneleri de eklediğimizde… zor günlerin başladığını kabul edebiliriz.