Ekonomide ortaya çıkan tablo, iş çevrelerinde tedirginliği iyice artırdı.
Yetkililerin “sanayide üretim çok iyi durumda; sorun, orta sınıfın yoksullaşması” mealinde açıklamaları belleklerde tazeliğini korumakla birlikte, iş dünyası endişelerini dile getirmekten geri durmuyor.
Finans politikalarında tıkanma, güvenilir iktisatçılara ve teknokratlara göre, sürdürülen uygulamalarda yolun sonunu işaret ediyor. Gidilecek yol kalmadığına dair emarelerin çok güçlü olduğu, söyleniyor.
Hal böyle olunca, 6’li masa, hasar tespiti yaptıktan sonra, muhtemelen bir reçete hazırlayacak. Yangın söndürmek, yaraları sarmak gibi acil görevlerin öncelendiği… Sonucunda, 24 Ocak Kararlarıyla açılan dönem kapanıyor.
Yani, gün yüzü görmek için yurttaşın önünde uzunca bir yol var.
Dahası seçim gibi önemli bir badire yolumuzu bekliyor.
Giderek derinleşen yoksulluğuyla baş edemeyen yurttaş varsın bir süre daha soluksuz kalsın, onu anladık… Fakat içine düşülen çaresizlik öyle kolay kolay içinden çıkılacak gibi değil.
Toplumda umutsuzluk büyürken cemaatleşen toplumda güvenlik arayışları, kendi içine kat eden kapalı gurupları öne çıkardı.
Ve bu durum, Cumhuriyet’i dirençli kılacak toplumsal mutabakat koşullarını ağırlaştırdı. Birbirine husumet besleyen din ve etnisite gurupları sadece çözümsüzlük üretiyor.
Sonun başlangıcı… Sadece bir dönem sonlanmıyor, bütün kurum ve kuruluşlarıyla sanki devlet krizi kendini göstermeye başladı.
Acı ama gerçek, ulusal bütünlüğün temeli kimlik siyasetiyle sarsılırken ortaya çıkan dağınıklık, Türkiye’nin başını ağrıtacak. Yaslanacak ne kuruluş felsefesi ne kurucu irade ne Cumhuriyet değerleri kaldı.
İktidar zafiyeti hissediliyor. Finansal kriz sistemi durdurduğu andan itibaren pamuk ipliğine bağlı kamusal düzenin nasıl sürdürüleceği tam bir muamma.
İktidar grubundan koparak olay mahallini terk edenler işaret fişeği gibi.
Bir ucu TÜSİAD, öbür ucu NATO günlerimiz uç uca eklenirken PENTAGON’dan haber bekliyoruz…
Ve bu bekleyişin kralı çıplak bırakmış olması kuvvetle muhtemeldir.