Ne demişti hazretleri;
‘demokrasi benim için vakti geldiğinde inilecek bir tramvaydır’.
Öyleyse niye şaşırıyoruz Türkiye’de hukukun başbakanın emrine amade, tutarsız ve çifte standartlı uygulamalarına.
Niye şaşırıyoruz; iktidarın kendinden olmayanlar hakkında hazırlanan kasetler servis edilirken ses çıkarmayıp, sıra kendinden olanlara gelince sesini yükseltmesine.
Niye şaşırıyoruz; iktidar paydaşlarının güç savaşımında, başbakanın siyasi ikbaline gölge olanların fişlenmesine.
Niye şaşırıyoruz; başbakanın, Türk milleti düşmanı Barzani ve Kürtçülere yapılan düğünlü dernekli Kürdistan pohpohlamasına.
Niye şaşırıyoruz; 13 yaşında sokağa spreyle yazı yazdı diye bir çocuğun cezaevine konmak istenmesine.
Niye şaşırıyoruz; yazı yazmak dışında suçu olmayan gazeteciler hapisteyken, başbakanın demokrasi paketi açtım demesine.
Niye şaşırıyoruz; anayasa mahkemesinin emsal kararına rağmen, tutuklu milletvekillerinin süren tutukluluğuna.
Demokrasi eğer başbakanın algıladığı şekilde yalan, kandırmaca ve her türlü hile üzerine kurulu bir düzenin adı ise tüm bunlara şaşmamak gerek.
Eğer demokrasi özgür, adil ve laik bir rejimin adı ise, demokrasi algılaması başından beri belli olan başbakanın ve temsil ettiği yönetimin uygulamalarına da şaşmamak gerek.
Asıl şaşırmamız gereken; başbakanın temsil ettiği demokrasi anlayışının, hala yüzde ellilik bir oy oranından güç almasıdır.
Mart 2014’de yapılacak yerel seçimlerde, ana muhalefet partisinin demokrasi sorununa çözüm getirecek bir projesi olmamasıdır şaşırmamız lazım gelen.
Demokratik güçlerin hala bir merkezde birleşememe becerisidir şaşırtıcı olan.
Atatürk’te birleşelim diyenlerin bile, konu demokratik hak ve özgürlüklere gelince ancak kendi tarafından yana olanlara sahip çıkmasındaki yandaşlıktır şaşılacak şey.
Türkiye Cumhuriyeti hiçbir zaman bölünmeye ve şeriata bu kadar yakın olmamışken, aydın ve solcu geçinenlerin bu denli aymaz kalabilmeleridir şaşmayı icap ettiren.