Kendisini tanıyanlar iyi bilir...
Oldukça inatçı, oldukça meraklı ve çok tatlıdır.
Annem, yani Gündüz Hanım.
Yakın dostumuz Leyla’nın tabiriyle “Gündüzüm”...
Kendisi uslu çocuk suratının aksine son derece yaramaz, tutulamaz bir kişiliktir.
Nevi şahsına münhasırdır.
Ne yaparsa yapsın, illa ki kendi icat ettiği ve uygun gördüğü farklı bir yöntemle icra etmeyi sever.
Hemen her konuda mutlaka alternatif bir fikri, önerisi vardır.
Bilmediği yolları “Şuradan gideceğiz” diye tarif edebilir.
Yerini bulamamış mucit mühendis kafası taşır.
Bilimum aleti kendi bildiği ve istediği gibi çalıştırarak kullanır.
Çamaşır makinasına üretici firmaya fabrikayı kapatma isteği uyandıracak müdahaleler yapar. Kapatır, açar, bekletir. Üç kez sıktırır, beş kez su aldırır. Sözde otomatik olan program düğmesini cırt ileri, cırt geri çevirir. Deterjan boşa gitmesin diye bir kez daha sıktırır. Anlı şanlı çamaşır makinası annemin elinde süt dökmüş kediye döner.
Bisikletini, pazar arabası olarak değerlendirir.
Çoluk çocuk akraba hepimize birbirinden güzel kıyafetler dikerek yıllarca sanatını konuşturduğu emektar dikiş makinasıyla röportaj yapsam kim bilir neler anlatır…
Fırın alarmını saç boyası bekletme süresi için kullanan annemin mutfak robotu ile neler yaptığını hayal gücünüze bırakıyorum.
Hal böyle iken...
Gündüzüm’ün geçtiğimiz Anneler Günü itibarıyla bir iPhone telefonu oldu.
Heyecanla beklediği telefonuna kavuşmasındaki çocuksu mutluluk, taşıdığı yaşam sevincinin enfes bir fotoğrafıydı.
Çok uzun zamandır bilgisayar istiyordu.
Arkadaşlarıyla facebookta yazışamadığı için sıkıntılıydı.
Bilgisayarı olmadığı için haklı olarak sitem ediyordu.
“Herkesin interneti var” diyordu.
Güzeller güzeli anneciğim 75 yaşını sürerken internet ile buluştu.
Artık bir facebook sayfası var.
Face’teki ilk gününde fotoğraflarını incelerken telefona mesaj gelince bir anda titreşip, ses çıkarmasından ürktü, en masum ifadesiyle bakarak,
- “Tıkırdadı bu...???” dedi.
Ertesi gün ise sabah 9.30’da beni arayarak sabırsız bir sesle sordu:
-“Ben bu telefonla gazeteleri nasıl okuyacağım?”
Anneciğim bugünlerde selfie çekmeyi öğreniyor...
Daha şimdiden “Bunların daha büyük ekranlısı varmış” diye ileri araştırmaya girişti.
İşte annemin bana doğru yönlendiğinde baş etmekte oldukça güçlük çektiğim bu merak ve heyecanına bayılıyorum.
Öğrenme isteğine hayranım.
Seni çok seviyorum Gündüzüm.
Hep böyle meraklı ve hevesli kal.
Hepimize karış, hepimize akıl ver.
İyi ol, mutlu ol.
Söylemedi demeyin,
UFO’ya binse içerideki uzaylıya ‘Sen kenara çekil biraz’ diyebilecek kapasitedeki annem şimdi internette…
Tüm dostlarına duyurulur,
Gündüzüm, artık sanal dünyada.